Mijn lichaam voelde alsof ik een marathon aan het lopen was. Ik was buiten adem, mijn hart was op hol geslagen en mijn benen voelden als elastiek.

Het was juli 2017, Zomerschool bij Knowmads Business School in Amsterdam. Ik had zojuist de opdracht gekregen om een eindpresentatie te geven over mijn week hier. Morgen zou ik 10 minuten hebben om mijn verhaal te doen.

Mijn hoofd tolde. Ik kon de uitkomst niet meten. Wanneer zou mijn presentatie ok zijn? Waar zou het over moeten gaan? Wanneer zou het goed zijn? Wat zouden anderen doen? Zouden zij weten wat te doen? Hoe kan ik iets neerzetten zonder dat ik weet waarop ik beoordeeld zou worden?

Ik kwam laat thuis en besloot direct naar bed te gaan. Ik had eerder in dit soort situaties gezeten en ik weet uit ervaring dat ik het proces moet vertrouwen. Het had nu geen zin om als een gek aan een presentatie te werken , ik was hartstikke moe. Morgen had ik nog genoeg tijd in de ochtend. “Vertrouw”, vertelde ik mezelf.
Maar mijn lichaam luisterde niet. Ik kreeg geen vertrouwen en sliep die nacht erg slecht.

Ik werd nerveus wakker. Er was niets veranderd. Ik was een wrak. Ik kon dit niet. Toen ik bij Knowmads aankwam, schoof ik aan bij een tafel. Ik staarde voor me uit. Alles wat we gedaan, meegemaakt en geleerd hadden deze week kwam voorbij in mijn gedachten. Hoe kon dit alles samen komen in een presentatie? Ik voelde mijn lichaam en hoofd ongecontroleerd rondtollen. Dit was me echt teveel, hoe kon ik mezelf kalmeren?

Ik had nul controle. Toch?

We hadden een intensieve week achter de rug. Deze Business School draait om jou en wat jij de wereld wil geven. Wat jij wil toevoegen. Om deze reden is het belangrijk dat je open en eerlijk bent. Als je wil ontdekken wat jij de wereld kan geven, ontkom je er niet aan om goed naar jezelf te kijken en naar wat jij te bieden hebt. En dat is heftig.

Terwijl ik hierover nadacht, herinnerde ik me iets. Ik herinnerde me een van de dingen waar Knowmads voor staat: Hoofd, Hart en Handen in balans. En wat ik nu voelde kwam in geen velden of wegen dichtbij balans! Mijn hoofd had mijn hele lichaam en hart overgenomen. Er moest meer ruimte gemaakt worden voor hart en handen.

Ik besloot dat ik deze kennis kon gebruiken. En, eindelijk, kon ik mijn hoofd gebruiken voor waar het goed in is en was; mijn hart en handen ondersteunen.
Mijn hart wilde iedereen vertellen over de I am one movement en persoonlijk leiderschap. Het project waar ik deze week mee bezig was geweest.
Maar, hoe kon ik dat kalm doen, wanneer mijn lichaam deze presentatie nog steeds zag als een dodemansrit? Ah, plaats voor de handen. Ik besloot een handstand te doen aan het begin van mijn presentatie. De handstand is leuk voor mij om te doen en ik doe het veel te weinig! Deze fysieke activiteit zou me plezier geven en ik zou mijn spanning in een lichamelijke activiteit weg kunnen laten vloeien. Persoonlijk leiderschap op zijn best!
En tot slot, zou mijn hoofd weten wat te zeggen, omdat het mijn project is. Ik heb er de hele week aan gewerkt. Alles wat ik nodig heb, zit in mijn hoofd.

Ik stelde snel 3 sheets op die zouden ondersteunen wat ik wilde zeggen. Mijn lichaam voelde nog steeds aan alsof ik een zekere dood tegemoet ging, maar ik was er klaar voor.

Ik begon mijn presentatie met de handstand in overstaan van iedereen, ik sprak vanuit mijn hart, maakte connectie en had een helder verhaal. Succes!! Op zoveel manieren. Persoonlijk, voor mij, omdat ik mijn angst in het gezicht had gekeken en er iets mee had gedaan. Omdat ik een authentiek kloppend en inhoudelijk goed verhaal had gedaan. En omdat ik connectie met mijn publiek had gemaakt. Ik had alle controle in de wereld, omdat er geen grenzen waren aan wat ik kon en mocht doen. Samen met Knowmads had ik ruimte gecreëerd om heel mooi mezelf te zijn.

Balans tussen hoofd, hart en handen is een mooie tool voor persoonlijk leiderschap. Als je jezelf een van de drie teveel ziet gebruiken en dat disbalans oplevert, probeer dan te stoppen en jezelf af te vragen wat er nodig is om terug in balans te komen. Dit kan je op zoveel manieren helpen. Niet alleen bij het geven van presentaties, maar in alles wat je doet.

Probeer het eens! Succes! Je bent fantastisch!

Deadlines maken ons gelukkig! In tal van tijdschriften, webblogs of adviserende sites over goed werken, lees ik dat een deadline een effectieve en efficiënte manier is om productief te zijn. Ze zouden ons aansporen en energie geven.

Ik zie eerder dat we ons de hele tijd gek maken – en voor de gek houden – met het idee dat ‘het maximale uit het leven halen’ goed voor je is. Als we elkaar tegenkomen, hoor je steevast: “hoi, hoe gaat het ermee? Ja goed, druk druk. Oh wat goed; ja ik ook druk bezig.” Je agenda goed gevuld en op orde hebben, je tijd efficiënt gemanaged, dan heb je je leven goed voor elkaar. Het is een alom gehoord ideaal. Echter het maximale uit ons leven willen halen, is met name goed voor werkgevers. Dat is niet zo onlogisch, want zij hebben baat bij effectieve en efficiënte werknemers. Maar of het ook goed voor ons is, blijft een vergeten vraag.

In de media wordt het ons ook altijd zo mooi verkocht:

Het grote voordeel van het werken met deadlines is dat je in je momentum blijft, omdat je constant naar een volgend punt toewerkt en onder druk staat kun je het jezelf niet permitteren om je kop te laten hangen en in tempo af te nemen, presteren en doorknallen wordt dan een noodzaak in plaats van een behoefte. (Winst.nl)

Wie wil er nou niet in zijn momentum blijven en alvast uitzien naar het volgende punt op je To-Dolijstje? Je kop laten hangen? Nee, we willen doorknallen omdat we willen laten zien hoe gemotiveerd we zijn, aan onszelf en aan degene die belangrijk voor ons zijn. Het liefst onder druk. Ja, ja, wie wil dat nou niet?

De kracht van een deadline en de adrenalinestoot die ermee gepaard gaat, is voor hen een drijfveer. Door jezelf een deadline op te leggen, kun je in korte tijd het maximale uit jezelf halen. (Intermediair)

Een deadline, zo wordt ons dus wijsgemaakt, zorgt voor momentum, energie en motivatie. Het is een goede stok achter de deur – of is het juist een stok om ons mee te laten slaan? Hebben we niet de zweep ingeruild voor een mooi klinkend idee? Nee, nee, een deadline spoort je juist aan om een strakke planning te maken, zeggen de werkgoeroes. Dat maakt het leven voor de baas (sorry: jou!) een stuk aangenamer. En dus nemen we gretig nieuwe tiengeboden over, in de vorm van 5 tips, 7 trucs, of 10 do’s & don’ts.

Moeten noemen we willen
Laten we proberen eerlijk te zijn: een deadline is gewoon een verplichting. Een verplichting die ons opgelegd wordt door een ander met macht. Het is niet mooier dan het is. Maar zo willen we het tegenwoordig natuurlijk liever niet ervaren. Het leven, en dus ook het werken, moet leuk zijn. We laten ons liever paaien door een ‘optimistische’ taal; in plaats van het onderdrukkende ‘verplichten’ zeggen en horen we graag: ‘jezelf motiveren’. We zien onszelf immers als autonome individuen, met een eigen wil. Als personen die doen & laten omdat we het zelf willen. Dat werkt lekkerder dan beseffen dat iemand anders het ons oplegt, ons verplicht. Zo is het ‘willen’ vervangen door het ‘moeten’ terwijl het verder gaat onder zijn oude naam.

En is het werkelijk zo effectief? Zolang we blijven geloven dat we het zelf willen, en zolang we het als vanzelfsprekend accepteren, zetten we graag ons beste beentje voor. Gedreven laten we zien hoe effectief en efficiënt we bezig zijn. We zijn er immers trots op te werken alsof we baas over ons eigen leven zijn. Dat we aan het einde van de dag doodmoe op de bank ploffen, een wijntje voor het slapen drinken, uiteindelijk een burn-out krijgen of in een depressie vallen, is een privé probleem. En, ach, na een weekendje mediteren, yoga of happinessfestival – vergoed door de baas – kunnen we er gewoon weer tegenaan. Niet je kop laten hangen. Blijf in je momentum en ga energiek je deadlines tegemoet!

Waardenkompas
Dat we van alles moeten (sorry: willen!), volgt uit de enorme hoge verwachtingen die we van het leven hebben. Vooral de nieuwe generatie wordt gek gemaakt met de oneindige mogelijkheden die het leven te bieden heeft, dat je alles kunt worden wat je maar wil zijn, dat de kansen voor het oprapen liggen als je maar je activiteiten goed plant. Waarom willen we dat toch?

Omdat we allemaal behoefte aan erkenning en waardering hebben. Erkenning voor onze uitzonderlijke inzet en prestaties. Voor wat voor moois we hebben gemaakt en de bijzondere persoon die we zijn. Niemand wil ongezien een middelmatig radertje zijn, in een organisatie die alleen zijn eigen belangen nastreeft. Persoonlijke waarden, invulling en betekenis vormen het kompas waarmee we ons handelen bepalen en onze normen stellen.

Waarden zijn veel belangrijker dan die motiverende stok achter de deur. In plaats van nieuwe tiengeboden aan te nemen, stel ik mezelf liever eerst de belangrijkste vragen. Vragen als: Waarom moet ik dit eigenlijk wel willen? Wat is nu werkelijk belangrijk? Waarom moet ik die deadline eigenlijk halen? Wie verwacht dat nu werkelijk van mij? Welke reële waarden schuilen daarachter? Zijn dit mijn waarden of die van de ander? Wat zijn de consequenties als ik het doen en welke als ik het niet doe? En wat vind ik daar dan van?

Uiteindelijk gaat het meer om waarom we iets doen en minder om wat we doen; want doen moeten we sowieso.

Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.

Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…

Mijn werk

Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.

Mijn lijf

Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur  niet ten goede.

School

Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.

Mensen om me heen

Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.

Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.

Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.

Tot over 2 weken! Liefs, Renée x

Ik ontmoette een meisje in de spiegel. Ze weerspiegelde mijn verleden, maar bewoog met me mee in het hier en nu. En hoe meer ik haar leerde kennen, hoe meer ik haar de toekomst wilde laten zien.

Twee maanden geleden kwam ik in Oostenrijk aan. Ik was hier impulsief naartoe gekomen. Met een gedachte, een onderbuikgevoel.
Ik had op Facebook een oproep geplaatst dat ik heel graag het winterseizoen wilde skiën, maar dat ik niet echt budget had. Misschien zou ik met iemand mee kunnen of kunnen bezoeken? Bij ze verblijven en ze helpen met iets; de vakantie fotograferen bijvoorbeeld, of koken. Het mocht van alles zijn. De kans was klein dat het ging lukken, maar niet geschoten, is altijd mis.

Ik hoorde heel lang niets, maar toen, ineens een berichtje. Iemand stuurde me dat een kennisje van hem het hele seizoen in Oostenrijk zou werken en dat ze wellicht wel gezelschap wilde. Hij gaf me haar contactgegevens en hup ik had een koffiedate om haar te ontmoeten. Ze vertelde me dat ze als hostess werkte in een bed en breakfast huisje. Ik zou haar kunnen komen helpen. Tijdens de koffie besloten we beiden ervoor te gaan. Gewoon een onderbuikgevoel wat we deelden. Ik kwam in februari aan in Jochberg. En ik leerde haar kennen.

Ze was een spiegel voor mijn verleden en mijn heden. 30 jaar jong. Vol in transformatie. Ze stond op de rand van weten, accepteren en beslissen. Dat dingen moesten veranderen. Dat ze zichzelf en wat ze nodig had moest gaan accepteren; zodat ze helemaal zichzelf zou kunnen zijn. Heel. Authentiek. Ze zou door het leven moeten gaan met zichzelf als het kompas. Waarbij ze zou kiezen voor mensen en paden die haar passen, haar aanvullen en haar voldoening zouden geven. Niet alleen anderen.

Dit alles was al langzaam bij haar aan het doordringen. Maar het is een worsteling. Als je je in transformatie bevindt, bevindt je je in chaos. Het bewust incompetent zijn voor een nieuwe houding, een nieuwe situatie is geen pretje; wetend dat dingen niet meer zoals nu kunnen zijn, dat je niet zo verder kan, en tegelijkertijd wetend dat je faalt en oude dingen doet, is moeilijk. Loslaten is moeilijk. Verandering ook. Maar je hebt deze fase nodig om door te kunnen groeien naar bewust competent en hopelijk, uiteindelijk, onbewust competent.

Je probeert naar je lichaam te luisteren. Je probeert te erkennen dat je moe bent, of gestresst, of dat je continu over je grenzen heen gaat. Maar je doet nog steeds al die dingen die de stress en uitputting versterken. Je begrijpt niet hoe dingen anders kunnen zijn of worden. Hoe je kan functioneren in deze wereld.

Maar heel langzaam, lieve schat, zal je zien dat je je plekje kan innemen. Dat je jezelf kan zijn en nog steeds kan functioneren. Wat je kan doen om je balans te houden, en rust en vreugde te hebben. Op jouw manier. Niet iemand anders zijn manier. Enkel de jouwe.
De puzzelstukjes zullen in elkaar gaan vallen. Je zult om ruimte en tijd gaan vragen. Je zult grenzen stellen. Je zult gaan zien dat je langzaam meer jezelf gaat zijn; met meer realisme, openheid en ware liefde te geven. Open je hart en probeer dit ook van anderen te ontvangen. Je hoeft niet alles alleen te doen.

Ik ben zo blij en dankbaar dat ik je heb kunnen helpen met je pad en deze transformatie. En dat zal ik blijven doen, elke keer weer. Vergelijk jezelf niet met mij in het hier en nu. Ik ben jou en jij bent mij. Enkel 6 jaar gescheiden in tijd. Ik ben een blik in de toekomst.
Jij hebt me laten zien waar ik vandaan gekomen ben. Jij hebt me opnieuw laten zien dat we waardevol zijn, gewoon door wie we zijn. We zijn mooi. En die mooiheid kan anderen helpen.

En ik weet zeker dat je succesvol je transformatie zal volbrengen. Opnieuw en opnieuw. Net als ik. Ik heb vertrouwen in onze toekomst. Laten we het leven liefhebben. Shit en al. Want we hebben een fantastisch leven. We kunnen ons er doorheen bewegen op elke manier die we willen. En dat zal mijn reflectie zijn, elke keer als ik je zie.

…in de andere! Vijf weken geleden werd ik gevraagd voor de opening van de Digitale poli: het evenement om de samenwerking tussen Parnassia (PsyQ) en Sense Health (Goalie, nu NiceDay) te vieren. Hierbij zou ik voor een groep moeten spreken. Ik heb twee minuten getwijfeld, als ik iets niet graag doe is dit het wel. Maar aan de andere kant was het zoiets speciaals dat ik eigenlijk helemaal geen nee wílde zeggen!

Maar wat was er dan zo speciaal? 

Die bewuste dag werd ik gevraagd om als ervaringsdeskundige en patiënt te spreken tijdens de officiële opening van de samenwerking tussen (Sense Health) Goalie  (nu NiceDay) en Parnassia. Wat een eer! Dus na die twee minuten kwam ik uiteraard tot de conclusie dat ik dit gewoon moest doen. Anders zou ik er gegarandeerd spijt van krijgen.

De voorbereiding

Eerst natuurlijk via mijn vriendin Lisa van Goalie (nu NiceDay): zij vroeg mij of ik hieraan wilde deelnemen (Zij is overigens ook verantwoordelijk voor het feit dat ik blog voor de website!). Toen ik een beetje aan het idee gewend was, heb ik volmondig ja gezegd. Ten eerste vond ik het een eer dat ik ervoor gevraagd werd, en ten tweede kon ik met deze gelegenheid iets terug doen voor Goalie (nu NiceDay), na alle hulp die ik van hun heb gekregen.

Nadat ik terug was vanuit Noorwegen, hebben we met zijn allen om de tafel gezeten om de middag door te spreken zodat ik wist wat ik kon gaan verwachten. Ook om mij de zekerheid te geven dat ik ‘beschermd’ zou worden als patiënt: mocht het om één of andere reden niet meer goed voelen tijdens het spreken, dat ze het op een zo onopvallende manier zouden afbreken. En dat ik bijgestaan zou worden mochten er moeilijke vragen uit het publiek komen.

De laatste nacht voordat het zo ver zou zijn was vreselijk. Eerst op de bank in slaap gevallen omdat ik vreselijk moe was. Toen van 4.00 uur tot 6.30 uur misselijk naar het plafond van de slaapkamer liggen staren om vervolgens drie uur later wakker te schrikken en bewust te zijn dat het echt zo ver is.

De bekendmaking

Ik mocht eerder aanwezig zijn zodat ik alvast een kijkje kon nemen in de ruimte die ingericht was voor de presentatie. De plek kende ik al van mijn eigen behandeling via PsyQ, dus dat was erg prettig. De ruimte was mooi ingedeeld en gelukkig klein. Maar helaas bleven er maar mensen binnen lopen! Het waren er meer dan ik verwachtte! Ik sprak mezelf bemoedigend toe: het komt echt wel goed, ik kan dit!

De eerste drie kwartier waren ingedeeld om inhoudelijk in te gaan op de Digitale poli met Goalie (nu NiceDay), wat het is en hoe het werkt. Ook kwamen er een aantal verzekeraars aan bod, die de samenwerking steunen. Toen was het de beurt aan de behandelaren! Gelukkig wist ik het exacte moment dat ik naar voren gevraagd zou worden, na deze dames, geen verrassingen voor mij!

Het spreken

“En nu wil graag het woord geven aan Renée”. Meer hoor ik niet, ik ben heel even als verdoofd. Zet die stap naar voren, je kan dit. Dat gaat een keer of 5 door mijn hoofd en het duurt naar mijn gevoel een eeuwigheid totdat ik plaats heb genomen naast de behandelaren, onder een overweldigend applaus van de genodigden. Ik stel me voor. Ik vertel wie ik ben, dat ik kom uit een burn-out, heb geworsteld met PTSS en anorexia, maar dat het weer goed met me gaat. Dat ik weer studeer en een baan heb voor 20 uur. Na een unanieme “Oooooh” en wederom applaus wordt het me bijna even te veel. Maar ik weet mezelf te herpakken en vlieg als vanzelf door de tekst die ik wilde vertellen. Zonder spiekbrief, zonder stotteren. Ik weet niet wat me overkomt.

Na mijn verhaal, komen er nog een aantal vragen uit het publiek. Voor zowel de behandelaren die naast mij stonden als voor mij. Zo kwam er ook een vraag over de behandeling. Eén waarvan ik vond dat juist ik die moest beantwoorden. En dat deed ik. Eerst schrok ik er een beetje van maar toen dacht ik: ga ervoor, als iemand hierop antwoord kan geven ben ik het. Geen verrassingen zei ik toch? Toch wel! Nadat ik gesproken had en weer plaats wilde nemen aan de zijlijn, kreeg ik een geweldig mooie bos bloemen als bedankje.

Na afloop

Het Goalie (nu NiceDay) team overspoelde me met complimenten. Heel lief en fijn dat het zo op prijs gesteld wordt dat ik er was. Vrijwel direct komen er twee genodigden mijn kant oplopen om hun waardering uit te spreken, zij hebben weinig kansen om op deze manier met een patiënt te praten, dus ook voor hen een unieke ervaring.

Zo mag ik nog een aantal complimenten ontvangen en ga ik na de borrel met een goed gevoel naar huis. Ik ben trots mezelf, zonder twijfel. Opgelucht dat angst steeds minder mijn leven aan het beïnvloeden is. Dat ik doe wat ik leuk vind en dat ik er steeds meer van kan genieten. Ook van de moeilijke dingen.

Het nummer van deze week is geworden: Conquer the world van Jessie J. Samen sta je sterk, dat heb ik deze dag weer mogen ervaren. Mijn partner, ouders en vrienden hebben ervoor gezorgd dat ik vertrouwen in mezelf kreeg voordat deze dag zijn intrede deed. En nog een half uur voordat het begon kreeg ik lieve berichten van iedereen. Daarnaast had ik een aantal mensen van Goalie (nu NiceDay) die me heel erg steunden. Iedereen heel erg bedankt!

Via deze weg wil ik Goalie (NiceDay) nogmaals heel veel succes wensen in het ontwikkelen van deze unieke kans! Ik heb er alle vertrouwen in dat dit iets heel succesvols gaat worden.

Liefs, Renée x

“Dit is een open brief aan iedereen die ik heb teleurgesteld door niet op te komen dagen, niet terug te bellen, niet op te nemen, niet te mailen, liegen over dat ik dat wel zal doen en er niet te zijn wanneer je me nodig had.
Ik begrijp je emoties en gedachten die je misschien hierover hebt gehad. Ik heb deze ook. Teleurstelling, frustratie, angst en misschien zelfs woede.
Ik begrijp het als je me hebt losgelaten, dat je me geen tweede, derde of tiende kans hebt gegeven. Ik begrijp het dat je me niet meer vertrouwde, dat je onze relatie een beetje op een laag pitje zette.
Ik wil dat je weet dat het me spijt. Ik weet dat ik nooit de intentie had je teleur te stellen. Maar ik weet ook dat soms dat niet uitmaakt.
Ik wil je bedanken, als je nog steeds hier bent. Als je me steunt. Ik weet dat onze band dieper en beter kan zijn. En ik wil ons dat geven. Dat ga ik doen.”

Deze brief schreef ik een tijd terug. De brief staat voor een van de moeilijkere gevechten die ik heb (gehad) met de realiteit van borderline, depressie en angst. Communicatie.
Kansen voorbij laten gaan, terwijl ik in bed lig; niet het gevoel hebbende dat ik iets goed kan doen of iemands vriendin kan zijn. Mensen teleurstellen, omdat ik me enorm geblokkeerd voel en me niet in staat voel te communiceren. Terwijl angst en piekeren me tegenhouden om ook maar de kleinste dingen te doen of op te pakken.

Maar nu ik meer en meer leer over mezelf, groei ik. Ik probeer aardiger te zijn voor mezelf. Mijn hele zelf te zien. Ik probeer te accepteren en van mezelf te houden.
Ik ben begonnen met ruimte creëren. Ruimte in mijn leven en in mijn hoofd. Meer tijd en geduld voor moeilijke tijden en gevoelens, meer tijd en geduld voor mezelf leren kennen.
Ruimte voor wat ik nodig heb, voor wat ik wil, voor hoe ik me voel, voor waar ik in geloof.
Je zult moeten beslissen, weet je, dat je het waard bent om ruimte in te nemen. Om hier te zijn. Om jezelf te zijn.

De worsteling van communiceren, voor mij, heeft zijn wortels in angst en ontkenning. Natuurlijk houden depressie en piekeren je tegen in het doen en willen van dingen, in communiceren, dat is echt. Maar het ontkennen dat je je zo voelt en bang zijn voor het feit dat je je niet ‘normaal’ of ‘gelukkig’ kan gedragen of uiten naar anderen, leidt daar boven op tot nog minder communicatie. Het moment dat ik meer ging accepteren dat ik me een bepaalde manier voelde en dat het ok was, dat ik dat mocht voelen, was ik minder bang voor communicatie met anderen.

Ik heb ook gemerkt dat hoe meer ruimte en tijd ik mezelf geef, hoe meer ruimte en tijd ik heb voor anderen. Misschien trouwens niet meer, maar wel beter. Betere kwaliteit. Meer echtheid. Ik heb besloten echt te zijn. Authentiek. En om die echtheid te delen met de mensen om me heen. Eerlijk te zijn over hoe ik me voel en hoe het met me gaat. Misschien niet altijd meteen, maar uiteindelijk wel.
Jezelf ruimte geven gaat ook over het maken van beslissingen. Beslissingen over of je wel wilt communiceren met iemand, of je wel onderdeel wilt uitmaken van hun leven of project, of wat dan ook. Ik leer steeds beter dat niet iedereen en alles je aandacht of affectie kan hebben. Als ik kwaliteit wil; moet ik kiezen. Alleen dan, kan ik ruimte in mijn leven hebben.

En alleen dan, kan ik mijn intenties in lijn brengen met mijn acties; dan kan ik antwoorden, terugbellen, e-mailen, op komen dagen, niet meer liegen over hoe het met me gaat en er voor anderen zijn.

Wees eerlijk naar en aardig voor jezelf en anderen en je zult zien dat meestal je acties in lijn zijn met je intenties. En dat is iets erg moois om te oefenen en te leren!

Twee weken geleden stond ik aan de rand van een groot, nieuw avontuur. Een week door Noorwegen rijden met een oldtimer. Iedere ochtend pas de route van die dag, opdrachten die gedaan moesten worden, elke avond een ander hotel. Niets zou hetzelfde zijn. Doodeng!

Het begin
De boottocht was even een goede opwarmer. Elkaar een beetje leren kennen op neutraal terrein. Biertje erbij, nog geen opdrachten, dus iedereen was relaxt. Allemaal ook op tijd naar bed, want de volgende ochtend zou het echt gaan beginnen.

De opdrachten zat ik nog het meeste tegenop. Ik wist niet wat er komen zou, behalve dat er ook gekke, frustrerende en lastige opdrachten zouden komen waarvoor ik uit mijn comfort zone zou moeten stappen.

De opdrachten
Om een idee te geven van de opdrachten, de allereerste was: Rijd jouw oldtimer de showroom van het merk van de auto in en maak een foto. Wij kwamen bij de Ford dealer, een super deluxe, en dan moet je dus vragen of jouw oude auto naar binnen mag. Met trillende handjes bij de verkoper, maar als het dan lukt is het zo gaaf!

Ook moest ik mezelf in een trouwjurk hijsen en een filmpje maken met: “Ja Huib, ik wil!” De beste man was die dag 19 jaar getrouwd en was met ons mee. Aan het einde van de dag moest iedereen de opdracht inleveren en om jullie een idee te geven van de moeilijkheidsgraad hiervan: van de 9 teams waren er maar 2 met een vrouw aan boord en bij een bruidsboetiek moet je een afspraak maken in plaats van zo binnen kunnen wandelen.

En skiën achter de auto. Probeer dat met zijn tweeën maar eens te doen! Één op ski’s, iemand rijden en dan ook nog filmen als bewijs.

En dit zijn maar een aantal voorbeelden van alle opdrachten die we moesten uitvoeren of oplossen. Want ondertussen moesten we ook Noors leren en puzzels oplossen.

De dagen vlogen voorbij
Aan de ene kant waren de dagen lang, we zaten gemiddeld acht uur in de auto, maar aan de andere kant vloog het voorbij. Iedereen kon elkaar via een tracker volgen dus af en toe een tussenstop met een aantal auto’s om een bakkie koffie te doen en van het uitzicht te genieten. Met zijn allen de opdrachten uitvoeren was ook hilarisch, zoals het bovengenoemde skiën achter de auto. Gelukkig hebben we de filmpjes nog!

Verantwoording afleggen
Het enige punt waar ik heel erg mee gezeten heb, is dat mensen tegen me zeiden dat mijn partner zo achter me aan liep. Ik voelde me bijna verplicht om uit te leggen dat dat aan mij lag. Dat hij niet achter mij aan liep, maar ik me juist aan hèm vastklampte. Hij was mijn enige stabiele factor deze vakantie. Maar wilde ik dit eigenlijk wel uitleggen aan mensen die daar niets mee te maken hadden? Na twee dagen daar heel erg mee bezig te zijn geweest, besloot ik voor mijzelf dat ik aan niemand verantwoording schuldig was. Gelukkig vond S. dat ook, en vond hij het prima dat mensen zo over ons dachten, al leek hij nu degene die ‘plakkerig’ was. Het deed me echt goed, dat het hem niets uitmaakte.

Hoe ik achteraf kijk naar de week
Heel stiekem ben ik trots op mezelf. Een jaar geleden zou ik het nooit zo gezien hebben. Ik was bang voor al het nieuwe dat op mijn pad zou komen. Maar ik ben er in gestapt met het idee dat dit mij verder zou brengen, weer een stap in de goede richting. En ja, achteraf zie ik in dat ik dit niet beter had kunnen aanpakken. Ik ben gegaan, ook al wilde ik af en toe liever thuis blijven. Ik heb vreselijk genoten, zoals ik hoopte te doen. En de opdrachten heb ik op mijn eigen manier aangepakt en ik heb nergens spijt van! Deze week kon ik niet beter beleven dan dat ik nu gedaan heb.

Ik ben ook heel erg gesteund. Niet alleen door mijn partner waarmee ik dit mocht meemaken. Maar ook mijn ouders, beste vriend R en mijn vriendinnen J en M hebben hier een grote rol in gespeeld. Ik heb nu zelfs heimwee naar Noorwegen, het is zo mooi daar.

Het nummer van deze week is Trying not to love you van Nickelback. Ik heb dit nummer een aantal keer gehoord toen wij in de auto zaten. Het is een prachtig nummer en heb geprobeerd niet verliefd te worden op Noorwegen. Toch gebeurd.

En misschien nog een leuk weetje: mijn partner en ik hebben elkaar niet de auto uitgeknokt en we zitten nog steeds samen op de bank. Ik denk dat deze vakantie ons nog sterker heeft gemaakt, omdat we nu echt tijd voor elkaar hadden. Ik kijk met alleen maar een goed gevoel terug naar deze ervaring!

Liefs, Renée x

Het leven is één grote worsteling en soms is het slechts een moeilijke puzzel. Er zijn problemen die je, na voldoende moeite, kundigheid en gepuzzel, kunt oplossen; en er bestaan problemen die, hoe hard je ook probeert met welke vaardigheid of technieken dan ook, gewoonweg niet op te lossen zijn.

Geloof in oplosbaarheid
In onze Westerse cultuur heerst sinds de Verlichting een hardnekkig geloof dat ieder probleem in principe oplosbaar is. We hebben een haast oneindig vertrouwen in technologie en ons redelijk vermogen om elk probleem aan te kunnen pakken en tot een oplossing te brengen. Techniek staat voor niks, de mens is een vernuftig wezen en worstelen is niet nodig, zo menen we. We kunnen inderdaad ook erg veel, er zijn tal van technische en vooral medische behandelingen mogelijk die veel problemen de wereld uit helpen. De gedachte dat er ook onoplosbare problemen in het leven bestaan, blijft echter voor de meeste mensen onverteerbaar. Dat accepteren we gewoonweg niet.

Psychische problemen
Als je last hebt van je lichaam, dan ga je naar een arts en die geneest je. Net zo voor je geest. Als je daar last van hebt, ga je naar een psycholoog of psychiater. Samen los je je problemen op met de juiste medicijnen, technieken en therapie – zo is de algemene opvatting. Er bestaan immers succesvolle behandelmethoden waar veel mensen baat bij hebben, maar lang niet iedereen.

Soms blijf je echter je hele leven lang worstelen. Je gaat therapie in en therapie uit, zonder dat er ook maar iets van een oplossing in zicht komt. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Het vraagt wel om een andere overtuiging ten opzichte van ziekte, problemen en oplosbaarheid. Door een andere levensinstelling kun je leren omgaan met de onvermijdelijke problemen in je leven. Zelfkennis, eigenaarschap, nieuwsgierigheid, relativering en acceptatie zijn onder andere helende kenmerken van zo’n houding.

Mijn levensfilosofie
Leren omgaan met een onoplosbaar probleem in je leven is niet eenvoudig. Het vraagt om een verandering van perspectief en houding, niet om een nieuwe behandelmethode. In de scala aan zelfhulpboeken en tal van ‘nieuwe’ spiritualiteit kunnen we ons laten inspireren door de verschillende vormen van boeddhistische acceptatie, taoïstische overgave of religieuze verlossing. Ik vind dat iedereen vooral zelf op onderzoek uit moet gaan en voor zichzelf bepalen welke wijsheden een helende levenshouding kunnen realiseren.

De levenshouding die ik probeer na te streven is die van een ‘tragische worsteling’. Vanuit mijn filosofische inzichten probeer ik te leven met de idee dat alles is zoals het nu een maal is, dus ook mijn psychische aandoening, zonder te vervallen in de houding van een slachtoffer. Het is zoals het is en daar moet ik het wel mee doen. Het is dus niet een passieve vorm van acceptatie – dat zou een drama zijn in plaats van een tragedie. Een slachtoffer staat zo tegenover de tragische held: in plaats van de oorzaken van je problemen buiten jezelf en de schuld bij anderen te leggen, neem je jezelf serieus en eigen je je leven geheel toe – je zegt volmondig ja tegen jouw leven met al zijn mankementen en tegenslagen. Een slachtoffer zegt daar nee tegen en geeft het onherroepelijk op. Een held kiest en doet een weer poging.

Mijn streven
Ik streef ernaar om altijd opnieuw te proberen, maar niet tegen beter weten in. Ik weet dat ik niet kan tippen aan ‘gezonde’ mensen. Ik weet dat een mens met één been niet een marathon kan lopen, ik leer mijn grenzen steeds beter te kennen. Door deze filosofische levensinstelling weet ik steeds beter waar ik de lat kan en wil leggen. Ik stel mezelf keer op keer de vraag: moet ik dit eigenlijk wel willen? Door na te denken over wat van waarde is, weet ik beter wat ik wel en niet wil nastreven. Ik laat me meer en meer leiden door wat ik belangrijk vind, door wat mijn leven zinvol maakt dan door wat ik maatschappelijk geacht word te doen.

Deze levenshouding betekent dat ik liefde voor mezelf heb, ook wanneer ik mezelf haat. Ik probeer gefascineerd te blijven door mezelf. Ik vraag mezelf af hoe ik ben, hoe mijn psyche werkt, hoe mijn leven in elkaar steekt. Ik vind dat interessant en van waarde om te bestuderen. Het is immers mijn leven.

Maar vaak weet ik het natuurlijk ook niet meer. Geregeld heb ik het mis en niet zelden ga ik weer op mijn bek. Dan haat ik weer mezelf en vervloek mijn leven. En dan, dan sta ik er wederom bij stil, ervaar het, denk erover na en doe weer een poging met mezelf te leven. Het tragische worstelen is er een van telkens vallen, bestuderen en weer opstaan.

Als tiener in de puberteit ben je een storm, omdat je een eigen persoon probeert te worden. Puberteit en jongvolwassenheid kenmerken zich door het vormen van je persoonlijkheid. Je probeert dingen uit, je hebt weerstand, je verkent met vallen en opstaan. Wanneer dit proces wordt verstoord door Borderline en hoog sensitiviteit, breekt de hel los. Op zoveel manieren.

Een van de kenmerken van Borderline is het gebrek aan identiteit. Zoals je kan voorstellen is dit erg stressvol. Dat je niet weet wie je bent. Je bent altijd op zoek naar bevestiging van jezelf, maar tegelijkertijd weet je niet wie dat is en wat er bevestigd moet worden. Het is elke keer opnieuw een bevestiging van je gevoel van leegheid en emotionele chaos. En een bevestiging van dat je zo anders bent dan anderen. Wat je natuurlijk bent, want dat zijn we allemaal, maar het voelt alsof je raar bent.

Wat betreft dit onderwerp heb ik een enorme transformatie doorgemaakt.
De laatste tijd ben ik veel bezig met hoe ik deze tijd heb meegemaakt. Hoe dat voelde. Ik doe dat omdat, wanneer je terugkijkt naar je verleden en hoe je je voelde en hoe je reageerde, dat je heel erg kan helpen in het hier en nu. Je kijkt naar hoe iets was, waar je nu staat en waar je naartoe wil. Zo kun je groeien.

Borderline tijdens de pubertijd betekende dat ik niet bezig was of kon zijn met een eigen persoon worden. Zoals anderen dat kunnen. Ik voelde me leeg, donker en verdrietig. Ik begreep niet waarom, en mijn familie ook niet. De maatschappij liet me ook weten dat je zo voelen niet ok of normaal was en ik bouwde erg veel frustratie en woede op. Ik werd totaal niet begrepen. Dus ik probeerde iemand te worden, die mensen aardig en leuk zouden vinden. Hoe kon ik alles beter of het beste doen? Hoe kon ik me beter voelen? Hoe kon ik zo min mogelijk een last zijn voor anderen? Ik was dus niet bezig met het vormen van mijn persoonlijkheid, maar ik was mezelf aan het vullen met verwachtingen van anderen. Met hun persoonlijkheden. Ik had oppervlakkige relaties die enkel hingen aan onechte gedeelde interesses en gevoelens. Altijd dacht ik weer dat ik mezelf gevonden had, maar kwam er naar verloop van tijd dan toch weer achter dat het enkel die ander was. Ik verlegde mijn grenzen en energie en stortte, naar verloop van tijd, keer op keer, in. In crisis. Dat uitte zich in van alles: eetstoornissen, roekeloos rijgedrag, zelfbeschadiging, depressie of angstaanvallen. Allemaal manieren om de controle terug te krijgen. Om te overleven.

Hoog sensitiviteit maakte dit nog erger. Niet alleen omdat mijn eigen gevoelens zo intens zijn, maar ook omdat de gevoelens en energie van andere mensen heel makkelijk bij mij binnen kunnen komen. Ik wist nooit wat van mij was of wat van een ander. Ik snapte niet wat er met mij gebeurde wanneer ik bijvoorbeeld een kamer in liep en mij ineens intens verdrietig of benauwd voelde. Toen kon ik dat enkel definiëren als raar: ik was raar en ik had weer last van stemmingswisselingen. Dat mensen voordat ik binnen kwam enorm ruzie hadden gemaakt, en dat waarschijnlijk bij mij binnen kwam, kwam ik later achter.

Dit samen maakte dat ik me vloeibaar voelde in een vaste wereld. Heb je weleens gezien hoe vloeistof zich gedraagt? Zoals een druppel verf in een glas water valt. Het mengt zich met het water. Eerst in delen. Dan helemaal. Het is prachtig om te zien, en ik denk ook dat ik dat begin van iets dat me overnam ook fijn vond, omdat ik me dan iemand voelde. Iets definieerde mij. Maar als de verf het water geheel overneemt wordt het steeds minder mooi en troebel, vooral als er meerdere kleuren inzitten. Het wordt vies en donker.
Mensen, gevoelens, energie, en bijna alles wat ik tegenkom kunnen zo makkelijk mijn vloeistof induiken. Ze rekken mijn grenzen op en dringen mijn ruimte binnen. Totdat er geen mij meer is. Zij worden mijn identiteit. Door borderline omdat ik niet wist wie ik was of moest zijn en door hoog sensitiviteit omdat het zo makkelijk ging. Het heeft altijd zo verwarrend en frustrerend gevoeld. Ik was bang en voelde me waardeloos en dom: dat ik niet wist wie ik was en zo vaak veranderde.

Ik heb gemerkt dat de symptomen van Borderline zachter worden met de tijd en dat er langzaam ruimte is ontstaan om de leiding terug te pakken. Ik ben een dertiger nu en ik weet steeds beter wie ik ben en wat ik nodig heb. Ik ben bewust van mijn vloeibaarheid en ik kan me nu beter beschermen tegen negatieve energie vanuit mezelf en energie van anderen die binnen wil dringen. En als het niet lukt, weet ik dat ik alleen moet zijn om mezelf op te laden. Als ik mijn water wil laten kleuren, kan dat. Het is een bewustere keuze nu. Ik creëer nu een leven waarin ik kan zijn wie ik ben. Met alles wat me gegeven is. En ik ben blij met die persoon.

Natuurlijk is nu dan de vraag hoe ik mijn water heb schoongemaakt. Hoe ik nu weet wie ik ben. Het antwoord is simpel: begin met schoonmaken. Ontdek wat er is en behoud alles wat van jou is en gooi de rest weg. Het antwoord is simpel, het proces zelf helaas niet zo. Het is eng en confronterend. Je komt eerst je angsten tegen, slechte ervaringen, destructief gedrag, dingen die je beïnvloed hebben. Je zult willen vluchten. Dat mag. Maar kom terug en probeer steeds opnieuw. En wees lief en vergevingsgezind tegen jezelf. Je mag je rot, gefrustreerd, bang, blij en dan weer verdrietig voelen. Je mag willen opgeven. En je kunt dit met professionele hulp aangaan. Dat heb ik ook gedaan. Langzaam zal je de mooie en goede dingen aan jezelf ontdekken. Jouw eigen mix. Het is je basis. Een goede basis om je leven mee te leiden en te ontdekken.  

Zondag is het voor mij zo ver: een nieuw avontuur. De zenuwen beginnen nu aardig op te zetten, de prikkelbaarheid loopt op en de stress slaat toe. Ik schreef eerder over nieuwe dingen proberen, na 8 maanden erover dromen is het bijna tijd voor een mooie, uitdagende maar zware week.

Niet zomaar

Het is niet even een weekje op vakantie. Het zal een week zijn met bijna alleen maar nieuwe ervaringen en plaatsen. Naar een land waar ik al jaren naartoe wil. Noorwegen, eindelijk mag ik jou eens in het echt komen bekijken!

Samen met mijn partner stap ik in een geweldig mooie Ford Capri uit 1979 om een puzzelrit te rijden door Noorwegen (en misschien een randje Zweden). Met z’n tweeën in de auto, met een thermoskan koffie en een prachtig uitzicht.

Wat het inhoud

Zondagochtend hebben we een meeting in Drenthe met alle teams, vanuit deze plaats gaan we met zijn allen naar Kiel, waar we op de boot stappen naar Noorwegen. De vier dagen die volgen worden spannend, dan krijgen we namelijk iedere ochtend de route van die dag. Het enige wat we weten is in welk hotel we slapen. Het heet niet voor niets puzzelrit natuurlijk! We krijgen ook opdrachten te doen, dat kan bijvoorbeeld zijn: maak een sneeuwengel en neem er een foto van als bewijs.

Op vrijdag pakken wij de boot weer vanuit Noorwegen om op zaterdag weer aan land te komen en thuis op de bank neer te ploffen om bij te komen van een mooie week.

Spanning

Al die nieuwe dingen die eraan komen, zorgen voor een aardige chaos in mijn hoofd. Aan de ene kant heb ik er vreselijk veel zin in, maar aan de andere kant zit ik er flink tegenop te hikken. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, ander bed. Het scheelt heel erg dat ik lijstjes heb gemaakt met dingen die ik mee moet nemen. Ik merk dat ik daardoor rustiger ben. Ook op tijd beginnen met klaarleggen helpt mee.

De hotels waar we zullen overnachten, iedere nacht een andere, heb ik al helemaal gechecked. Dit is het enige wat ik nog kan “leren kennen” voordat we er zijn. Mijn partner heeft daar nog helemaal niet naar gekeken, die is druk met sleutelen aan de auto. Maar ik moet echt weten hoe het hotel eruit ziet en wat ik kan verwachten.

Goede match 

De eerste vakantie samen. Spannend! Maar ik ben absoluut niet bang over hoe het tussen ons zal gaan. Ik kijk er juist naar uit, om deze week met hem door te brengen. Ik weet wat ik aan hem heb, hij weet hoe ik ben. Hij weet hoe hij mijn onzekerheid en stress kan minderen bij nieuwe dingen, hij geeft me af en toe die schop onder mijn kont. Dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd veel meer kan genieten van de dingen die ik in mijn leven doe.

Ik verwacht dat dit één van mijn mooiste vakanties zal worden. En hoop dat ik trots kan zijn als ik weer thuis ben. Weer een grote stap, maar een hele mooie!

Het nummer van deze week is Take me home van Jess Glynne. Ze heeft een geweldig mooie stem, soms tot kippenvel aan toe. Ik heb hiervoor gekozen omdat het nummer samenvat over hoe mijn relatie voelt voor mij. En omdat ik bij hem thuis ben. Maakt niet uit waar we zijn. En hij brengt me na onze mooie week weer veilig thuis, daar heb ik alle vertrouwen in!

Liefs, Renée x