Vandaag geen problemen, negatieve dingen of moeilijkheden. Vandaag een minder serieuze blog. Een pagina vol met top-5 lijstjes over dingen die ik leuk vind of juist niet. Ze staan niet van hoog naar laag, maar gewoon 5 favorieten!
Top-5 favoriete restaurants
- De Euromast
- Look Rotterdam
- Shiki Sushi & Lounge
- Fris Haarlem
- Lodge Noordwijk
Top-5 voor op tafel
- Kaarsjes
- Een vol glas wijn
- De voeten van mijn partner (dat betekent dat ik met mijn hoofd op schoot lig te relaxen!)
- Een goed bord met eten
- Een vol glas wijn (of had ik die al genoemd..?)
Top-5 stom
- Weer iets uit mijn handen laten vallen
- Mensen die in de weg rijden
- Het moment dat ik mijn boek heb uitgelezen
- Het eerste uur dat weer eens uitvalt op school
- Water dat snel koud wordt als je lekker in bad ligt
Top-5 in mijn fotoalbum van mijn telefoon
- Foto’s van onze lease-poes Indie
- Bloemen
- Mijn motor
- Onze oldtimers
- De ondergaande zon
Top-5 meest gestelde vragen in huis
- Wat wil jij eten vanavond?
- Wil jij het even pakken? Ik kan er niet bij.
- Welke film wil jij kijken?
- Wil je alsjeblieft die kastdeur nou eens dicht doen? Helaas wordt die altijd aan mij gesteld.
- Wil je koffie?
Top-5 muzieknummers op dit moment
- Ilse DeLange & Calum Scott – You are the reason
- Seafret – Wildfire
- Ed Sheeran – Happier
- Nickelback – Trying not to love you
- Christina Perri – A thousand years
Top 5 series
- Once upon a time
- A series of unfortunate events
- Hannibal
- Making a murderer (een must see!)
- Sense 8
Top 5 momenten van contact
- Zomaar een kaartje
- Een bakkie koffie
- Samen een wijntje doen
- Motorritje plannen
- Spontaan langs rijden
Misschien hebben jullie wel iets aan mijn korte lijstjes. En wie weet heb ik in mijn volgende blog leuk nieuws! Dus even geduld en tot over 2 weken!
Liefs, Renée
Afgelopen weekend ben ik met mijn schoonfamilie een paar dagen naar Achouffe in België geweest. Spannend om met 7 personen, 3 dagen en nachten in een huisje te zitten. Samen ontbijten, dineren en de dagen doorbrengen kan voor wat wrijving zorgen.
Liefde voor wielrennen
Gelukkig hebben we allemaal, op mijn schoonmoeder na, een liefde voor wielrennen. Dus zaterdagmiddag stapten wij met zijn zessen op de racefiets voor een rit in deze prachtige omgeving. Na zo’n 20 kilometer met wat klimmetjes en een mooie afdaling, nemen we gezellig plaats in het mooie La Roche-en-Ardenne voor een drankje.
Opgeven of doorgaan?
Na deze pauze stappen wij met volle moed weer op. De eerste drie meter waren vlak, maar daarna begon het klimwerk. Gezien we net lekker op onze kont gezeten hadden, waren de spieren natuurlijk ook flink afgekoeld, dus het verzuren van mijn bovenbenen begon gelijk.
De klim duurde en duurde.. Iedereen begon in zijn eigen tempo te buffelen en na een paar minuten fietste ik opeens in mijn eentje. Mijn lief en zijn jongste broertje boven mij. Mijn schoonzusje, zwager en schoonvader reden achter mij. De ene bocht na de ander volgde en er leek geen eind aan te komen. Na heel veel ups en downs tussen mijn oren (sporters kennen dit gevoel) kon ik echt niet meer. Ik heb een minuut of drie aan de kant gestaan, wat gedronken en toen ben ik weer opgestapt. Gewoon knallen! Je kan dit! Twee vreselijke bochten verder zie ik mijn lief staan. Bovenaan de berg! Het eind in zicht! Die laatste 100 meter was bijna een eitje, zo blij en trots dat ik er eindelijk stond! Het bleek een flinke berg te zijn. 2 kilometer zonder ook maar 1 vlak stuk.
De afdaling
Na een korte pauze begonnen we met afdalen en vond ik weer een beetje een fijn ritme om te trappen. Maar mijn schoonvader was op. Die besloot om te stoppen zodra we daar een goede plek voor hadden gevonden. Mijn zwager besloot op zijn eigen tempo terug naar het huisje te fietsen en dan met de auto en de fietsdrager terug te komen om hem op te pikken.
Toch opgeven?
Daar begon het twijfelen. Moet ik opgeven of ga ik proberen verder te fietsen? De eerste 24 kilometers zitten erop, het is nu nog maar 17 kilometer naar het huisje. Maar, daar komt de maar; met nog een klim zoals we net gehad hadden. Ik besluit op te geven. Teleurgesteld in mijzelf gooi ik mijn fiets tegen het hek en ga naast mijn schoonvader op het bankje bij de Bed and Breakfast zitten. Ik kan wel janken. Emoties gaan alle kanten op en verdriet voert de boventoon.
In de auto komt al een traan en zodra ik mijn partner in het huisje zie begin ik keihard te huilen. Waarom ben ik nou zo zwak, waarom kon ik dit niet? Waarom moest ik opgeven terwijl ik er zo’n zin in had?
Is het opgeven of toch iets anders?
Ik krijg dikke knuffels van mijn partner. Hij weet hoe moeilijk ik het heb, maar zegt me ook dat ik trots moet zijn met wat ik bereikt heb. Die lange klim, in mijn eentje en als derde boven! Niet vergeten wat je wel gedaan hebt voor de eerste keer in de Ardennen.
Thuis hebben wij hier een wat langer gesprek over gehad. Ik weer in tranen, met een gevoel van falen. Geïrriteerde partner, want die is het er totaal niet mee eens. Hij zei: “Je hebt niet opgegeven, je bent gestopt. Dit zijn twee hele verschillende dingen. We hebben er beiden niets aan als jij rechtdoor gaat in een bocht tijdens het afdalen. Of dat je aan het slingeren bent tijdens het klimmen omdat je echt niet meer kan en dan geschept worden door een auto. Je bent zoveel sterker nu omdat je gestopt bent, dan dat je tot het gaatje gaat en echt moet opgeven omdat je niet meer kan.”
Zelf zien lukt nog niet
Uiteraard ben ik trots dat ik die 24 kilometer heb gereden. En ook dat ik die klim in mijn eentje heb gedaan. Ik stond toch echt boven aan die berg! Maar waarom kan ik nou niet zien dat het stoppen misschien nog wel knapper was dan die hele rit?
Ik zie het als falen. En ondanks dat de rest zei dat ik het vreselijk goed gedaan had voor de eerste keer, voelt het toch alsof zij dat ook vinden. Terwijl dat hoogstwaarschijnlijk helemaal niet zo is.
Ik ben een perfectionist. Alles moet goed gaan, ook de eerste keer. Zo gaat het op mijn werk, op school en thuis. Waar het om gaat maakt me niet uit. Zo heb ik met veel zwoegen al mijn tentamens en examens het eerste jaar op school in één keer gehaald. Gaat mij niet gebeuren dat ik een herkansing moet doen. Mijn motorrijbewijs heb ik helaas niet in één keer gehaald. Niet geheel mijn schuld, maar toch vond ik het vreselijk, ik had gefaald. Een fout maken op mijn werk, zoals een glas verkeerd slijpen met een bril maken. Een nieuw glas bestellen is voor mij echt de “wall of shame”. Terwijl mijn werkgever zegt dat ik nu juíst de kans heb om fouten te maken, om beter te worden in mijn werk.
Ooit gaat het mij ook lukken
Ik ben onder de indruk van mijn partner. Hoe hij met opgeven, stoppen en fouten omgaat. Daar kan ik nog heel veel van leren en ik neem ook echt een voorbeeld aan hem. Ik ben er nog lang niet, maar ik weet zeker dat het mij ook een keer zal lukken. Dat ik trots kan zeggen dat ik mijn grens heb bereikt en dat dat een stimulans is om beter te worden. In wat dan ook.
En dit is ook iets wat ik jullie heel graag mee wil geven, ondanks dat ik er zelf nog niet in thuis ben. Stoppen is iets heel anders dan opgeven. En fouten maakt iedereen. Geef jezelf de kans beter te worden, voor jou. Niet voor een ander. Geef je grenzen aan. Over de aandacht die anderen willen, tijdens het sporten, als je even een korte rustperiode nodig hebt van je werk. Denk aan jezelf. Er is maar 1 jij, bescherm die.
Het nummer van deze week is Bang voor water van Marco Borsato. Bij mijn partner ben ik zoals ik ben. Met mijn fouten, grenzen aangeven en mezelf verbeteren. Alles bij elkaar. In de tekst hoor je “Ik ben bang voor water, maar bij haar was ik het even niet.” Met hem naast me leer ik mezelf kennen. En durf ik te stoppen als het niet meer gaat. Straks kan ik het ook zonder dat hij me daarin moet helpen, jij vast ook!
Liefs, Renée x
Ik voelde het al een tijd. Een disbalans in mijn atmosfeer. Warme gevoelens over opnieuw settelen in Nederland, mijn vrienden en het heerlijke zomerweer, die botsen op de koude onzekere gevoelens van opnieuw beginnen. De natuur lost disbalans op door een storm. Ik ook.
Terug in Nederland
Ik wist, vroeg of laat moet het gebeuren. Het moet eruit. Die spanning en onzekerheid, die in mij sluimert. Dat die er zijn, is niet gek. Mijn atmosfeer is, na drie jaar reizen, allerminst stabiel hier in Nederland. Op reis heb ik de tijd genomen en goed kunnen bedenken hoe ik zou willen leven en werken en waarom, maar de weg er naar toe is onzeker en onvoorspelbaar. Ik zoek een baan, een huis, en eigenlijk weer mijn plekje in Nederland. Dat zijn enorm grote dingen en kosten dus tijd. En omdat het zulke grote dingen zijn, is het ook enorm spannend. Het gaat om de inrichting van je leven, om de basis. Je moet geloven in je einddoel en jezelf.
Een drukverschil
Laat dat nou allemaal een uitdaging zijn voor mij. Omdat onzekerheid bij mij vaak negatieve gevoelens over mijzelf en het leven opwekt. Als ik mij goed voel wil ik daar niet mee bezig zijn, maar hoe minder aandacht ik eraan geef, hoe groter deze gevoelens worden. Net zoals in de natuur wil mijn geest weer in balans zijn. En langzaam maar zeker trekt de wind aan van een hoog naar laag drukgebied. Hoe hard die wind, en dus de storm, zal zijn, ligt aan hoe hoog ik het drukverschil heb laten oplopen.
Storm
Mijn drukverschil was afgelopen week helaas erg hoog. Ik heb te lang (maanden) de spanning laten sluimeren. Er geen positieve aandacht aan gegeven. Er niet voor gezorgd. En toen was er een trigger, gevolgd door de ergste storm sinds tijden. Hel.
Nu, in de stilte na de storm, is het rustiger en dus tijd voor opruimen en bezinning. De wind is gaan liggen en we nemen de schade op. Hoe heftiger de storm, hoe meer tijd je daaraan zou moeten besteden. Gun jezelf die tijd. Je kunt niet in een huis leven met enorme stormschade, bouw weer op en maak het sterker.
Terugkerende thema’s
Vaak bouwt een drukverschil zich in ons leven op rondom bepaalde terugkerende thema’s. Die liggen regelmatig in de basis van wat we hebben meegemaakt of nodig hebben. Hoe we omgaan met druk is ook belangrijk. Maken we het persoonlijk of iets van de omgeving bijvoorbeeld.
Tijd voor jezelf
Vraag jezelf af waar jij stress van krijgt. Of als je een storm hebt gehad, groot of klein, waar lag dat aan? Wat ligt er aan de basis van die storm? Neem je tijd om daarachter te komen. Als je dat weet, kun je proberen om je gedrag en/of leven aan te passen zodat je een storm kan inperken, stoppen of wellicht zelfs voorkomen. Hoe groter het onderliggende thema, hoe meer tijd je jezelf moet gunnen. Voor mij is een van de grootste thema’s veiligheid. Ik voel me vaak niet veilig. Dat komt omdat ik mezelf aanval. En ik ben daardoor ook vaak over-alert op aanvallen van anderen. Dat ik niet goed, leuk, capabel genoeg ben. Dat ik niet ga slagen in dit leven. Nu ik helemaal opnieuw moet beginnen in Nederland, krijgt deze onzekerheid over mezelf natuurlijk ruimte. En dat is logisch, want het is nogal wat! Je moet in jezelf geloven, vergevingsgezind en lief zijn, om opnieuw te beginnen.
Herken de signalen
Je hoeft niet altijd te weten waar dingen vandaan komen om jezelf te kunnen helpen. Je kunt ook iets met signalen; uitingen van stress en onbalans. Besteed aandacht aan signalen om de druk niet verder te laten oplopen. Bijvoorbeeld, wanneer je merkt dat je alles gehaast en gestrest doet. Dan kun je verplicht 10 minuten (of meer 😉 ) onthaasten. Doe iets wat je fijn en ontspannend vindt. Wees lief voor jezelf en erken dat je het nodig hebt. Daarna kan de wereld weer verder.
De natuur zit zo in elkaar dat zij altijd weer terug wil naar balans. Wij ook. Hou er dus rekening mee dat als je uit balans raakt, er een onvermijdelijke actie plaats zal vinden richting een balans. We kunnen daar vaak zelf in meerdere of mindere mate invloed op uitoefenen. Soms ook niet. Hoe dan ook, niemand van ons is zonder storm. Dat is onze aard(e).
Lang heeft de woning onder mij leeg gestaan. Dat was lekker rustig, met achter een heerlijk grote verwilderde tuin waarop ik uitkeek. Nu hebben nieuwe buren, een jong stel met een kind, het gekocht van de sociale woningbouw. En ze hebben er grootse plannen mee en heeft dat effect op mijn leefomgeving.
Nieuwe buren
Ik kom thuis van boodschappen doen en zie ze in de voortuin staan. Mijn hart gaat in de versnelling, mijn adem stokt, schoenen vullen zich met lood en ik verander in Pinocchio. Gespannen zet ik vast een glimlach op mijn gezicht en loop mijn huis nader. “Hallo”, ben ik hen voor. Zij groeten vriendelijk terug en dan volgt het verplichte praatje. Ik voel me erg ongemakkelijk maar laat dat natuurlijk niet merken. Zodra ik de deur achter me dicht trek, blaas ik uit. Pfff, het is weer veilig.
Plots dringt het volledig tot me door: mijn wereld is doorbroken, verstoord, in duigen. Ik ben weer zichtbaar voor vreemden. Ik kan ze niet negeren; ik heb hoedanook met deze mensen te maken. Mijn huidige buren ken ik al meer dan tien jaar en zijn dus niet meer vreemd, zelfs erg vertrouwd. Maar deze nieuwe mensen ken ik niet, weet niet wat ze denken, wat ze zien of wat ze van me zullen vinden. Ik voel me gevangen door hun aanwezigheid. De anderen zijn de hel, zei de Franse filosoof Sartre zo mooi pessimistisch. Het zijn immers zij die jou zichtbaar maken en over je zullen oordelen. Ik weet wel, op den duur kunnen anderen ook je hemel zijn – zo af en toe.
Leefomgeving
Doordat deze nieuwe buren gaan verbouwen en in hun achtertuin een enorme uitbouw gaan maken, dringt hun aanwezigheid ook materieel aan mij op. Een groot stuk van mijn uitzicht op groene tuinen zal verdwijnen en een flink zwart dak zal de plaats innemen. Dat heb ik ook meegemaakt met de onderburen naast mij. Plots kijk ik elke dag rechts van mij uit op een groot levenloos, rommelig vlak asfalt. Mijn oase van rust wordt stukje bij beetje dicht gebouwd.
Dit is al langer gaande. Ik woon in een grote stad en er wordt flink gebouwd. Tal van particulieren kopen woningen van de sociale woningcorporaties, maken het hun eigendom en doen ermee wat ze zelf willen zonder oog voor anderen. Woonde ik voorheen in een fijne volksbuurt, nu wordt het steeds meer een luxe yuppenbuurt. De mensen worden elkaars concurrent die elk een stukje leefomgeving voor zichzelf opeisen en de anderen als mogelijke last ervaren. Tja, dan worden de anderen wel de hel.
De buitenwereld
Beetje bij beetje dringt de buitenwereld zich dus aan me op, komt ze dieper bij me binnen, sluit zich strakker om mijn lichaam. Om de wereld buiten te sluiten, is het niet meer voldoende om mijn deur achter me dicht te trekken. Bouwgeluiden dringen onophoudelijk door muren, kindergeluiden klinken tot ‘s avonds laat en de TV’s links en rechts mompelen hun programma’s. Het buiten stroomt onverschillig en onvermijdelijk naar binnen.
De levendigheid in deze wijk was altijd goed in balans. Mijn woning was een privédomein dat me voldoende kon afschermen van de buitenwereld. Het was mijn plekkie waar ik mezelf kon zijn, niet gezien werd of met anderen te maken had. De laatste tijd gaat mijn woning meer lijken op een verblijfplaats, een tijdelijk onderdak, opgejaagd om snel te moeten verhuizen.
Je eigen leefomgeving
Een woning is meer dan een huis van stenen, glas en hout. Het is meer dan een dak boven je hoofd. Vraag het mensen die hun huis kwijt zijn geraakt, door geldproblemen, natuurramp of oorlog. Ze zijn ontheemd, de weg bijster en continu in afwachting om de draad weer op te kunnen pakken. Vraag het mensen in asielzoekerscentra. Zij wonen daar niet, al verblijven ze er soms jaren. De mensen in hun buurt zijn niet hun buren, slechts vreemde mede asielzoekers die wachtende zijn. Ik begin me bijna een asielzoeker in mijn eigen huis te voelen.
Wonen is een bestaanswijze
Wonen is een bestaanswijze, het zorgt voor een eigen leefomgeving in de wereld, jouw plek in de wereld. Wonen is als een veilige haven vanwaar je kunt vertrekken, vanwaar je met een gerust hart de wereld in kunt gaan, naar je werk, school, de winkel of naar je vrienden. Het is een plek waar naartoe je weer veilig terug kunt keren, met de zekerheid dat het er nog staat sinds je vertrok. Wonen is een anker voor mijn bestaan, een oriëntatiepunt waaromheen mijn wereld zich omspant.
Wonen is een privéruimte
Wonen is een ook privéruimte, voor jou en jou alleen. Het geeft je het gevoel dat je er welkom bent, dat je er mag zijn en de zekerheid heb dat het je beschermt tegen de chaotische wereld. Het is een ruimte dat je de ruimte biedt om ongezien jezelf te kunnen zijn. Mijn woning is een mogelijkheid om te ontspannen, ongegeneerd op de bank te hangen, in mijn blote kont rond te lopen, als een debiel te mogen dansen zonder dat iemand er wat van kan zeggen.
Wonen is een zelfexpressie
Wonen is een zelfexpressie, een visitekaartje, een gastvrije ontvangstruimte waar je je familie, vrienden en naasten welkom kan heten in jouw woning. Mijn woning is een deel van mijzelf, van wie ik ben. De manier waarop ik het heb ingericht, de kleuren, de geuren en de spulletjes her en der. Typisch Rogiér, zeggen mensen dan. Dit ben ik, hier woon ik, dit is mijn bestaan.
Alles wordt anders
Voor een lange tijd voelde mijn huis echt als een woning. Het was mijn veiligste plekje op aarde, mijn ankerpunt, mijn zijn. Nu komen er weer nieuwe buren en weer wordt alles anders. Ik woon in een levendige stad, ik weet het, tussen mensen en nieuwe omstandigheden. De wereld is altijd in constante verandering. Ik weet het, en toch voel ik me ontregeld, heb ik enorme behoefte aan rust, stabiliteit en orde.
En mijn nieuwe buren? Ach, die moeten natuurlijk ook hun woning creëren, hun plekje eigen maken. Dat doen ze door te verbouwen, het steen, glas en hout naar hun persoonlijke voorkeur vormgeven. Dat doen ze door hun aanwezigheid te laten merken, door hun geluiden de lucht in te stuwen en hun leefomgeving in onze buurt te etaleren. Door een belachelijk grote uitbouw onder mijn raam in hun tuin te maken! Grrrr… Wonen is en blijft een moeizame interactie tussen mensen, ruimte en materie. Dat noemen ze leven geloof ik. Pfff…
Een jaar geleden, augustus 2018, zat ik nog volledig thuis. Ik mocht van het UWV nog niet werken en moest goed mijn rust pakken. Want in september zou mijn leven er opeens heel anders uit gaan zien. Op de dinsdag naar school en donderdag en vrijdag werken. Weer een stap de goede richting op!
De eerste weken
Ze waren zwaar. Na jaren weer de schoolbanken in en ernaast ook nog twee dagen werken en af en toe naar therapie. Ik was dan ook vooral moe en probeerde zo min mogelijk te plannen omdat ik weer in een ritme moest komen. Wat wel erg prettig was, was dat ik nog therapie volgde, en daar dus mijn verhaal kon doen. Maar ook vragen stellen en tips krijgen, omdat ik bang was om snel weer terug te vallen. Ik was niet voor niets thuis komen te zitten.
Een jaar later
Vandaag de dag lijkt het alsof ik weer een normaal leven heb. Ik werk inmiddels 4 dagen en ga in september weer naar school. Dus dan weer 5 dagen per week aan de bak. Langzaam maar zeker gaan mensen vergeten hoe ik er een jaar geleden bij zat.
Vind ik het een probleem? Nee zeker niet. Ik begrijp heel goed dat het naar de achtergrond verdwijnt. Van buiten ziet het er ook uit alsof ik volledig hersteld ben. Ik werk weer normale dagen, school gaat goed, we zijn meerdere avonden per week de deur uit. Dus het is logisch dat anderen daar een beeld door vormen. Maar ben ik er al? Nee, totaal niet.
De dagen op mijn werk zijn lang. Ik merk als de werkdag ten einde komt, dat ik al erg moe ben. Er zijn zelfs dagen bij dat ik het liefst gewoon even mijn hoofd neer leg voor een dutje. Op die momenten moet ik echt zorgen dat ik iets om handen heb, want ik ben er bang voor dat ik anders nog staand in slaap val. De laatste dag van mijn werkweek, de zaterdag, is gelukkig een korte dag. De winkel sluit om 16.00 uur en dan stap ik lekker op de motor naar huis.
Maar die vermoeidheid is heel duidelijk nog aanwezig. Thuis kan ik bijna geen film afkijken omdat ik op de bank in slaap val. En ik moet er op letten dat ik minder snel geïrriteerd moet reageren omdat ik even niet lekker in mijn vel zit. Ik heb nog steeds mijn ups en downs.
“Hoe gemakkelijk toch is het bergen te verzetten, en hoe betrekkelijk is alles toch. De berg ligt voor mij, ik keer mij om, en reeds ligt de berg achter mij.”
Henri Bruning
De mensen dicht om me heen
Zij zien nog steeds de moeilijke dagen die ik heb en gelukkig praat ik er redelijk makkelijk over. Maar de mensen net iets verder weg, zien mij weer als een “normaal” persoon, met een druk leven. Ergens is dat natuurlijk fijn, niet meer een stempel hebben op je voorhoofd. Maar die mensen vinden het soms moeilijk als je een afspraak verzet omdat je aan jezelf moet denken of dat je niet naar die ene verjaardag komt omdat je toch te moe bent.
Gelukkig heb ik een partner die heel veel begrip heeft voor mij en mijn situatie. Iemand die mij belt, als ik te laat thuis ben. Gewoon om even te weten of alles wel goed gaat onderweg. Iemand die mij knuffelt als ik het even zwaar heb. En onze part-time-poes, of leasepoes zoals mijn lief haar noemt, geeft me ook heel veel rust. Het is de poes van de buren, maar ze komt vrijwel dagelijks met me kroelen en blijft rustig de hele dag plakken. Door haar vergeet ik soms even dat ik nog niet helemaal beter ben, maar ze herinnert me er ook zeker aan af en toe rust te nemen.
Het nummer van deze week is Hope van Twista. Ik ben niet gelovig maar heb het nummer wel grijs gedraaid. Ik heb het nummer een ander jasje gestoken in gedachte, want ik ben zeker ‘hopeful for today’. Ik ben er nog niet. Maar wacht maar, ik ga nog zo veel bereiken. Wereld, pas maar op, ik ben al onderweg!
Liefs, Renée
De rugspier is één van de grootste spiergroep die het lichaam heeft. Het trainen van deze spiergroep zorgt voor een betere lichaamshouding en voorkomt blessures in de rug, nek en schouders. De kathouding vergroot de flexibiliteit en soepelheid in de rug en het mooiste is, dat iedereen deze houding kan!
Wat is de kathouding?
Dit is een basishouding; een balansoefening op handen en knieën. In yogajargon heet deze houding “Utthita Chakravakasana”. Utthita betekent strekken en Chakravakasana staat voor kat. Deze asana wordt ook wel de ‘kat-koehouding’ genoemd. Omdat de rug eerst bol (kat) en vervolgens hol (koe) wordt gemaakt op de ademhaling. En daar ligt ook de kracht in deze asana. Door ritmisch op de in- en uitademhaling te bewegen, kan je deze houding het best tot zijn recht laten komen en het lichaam trainen.
Wat is het effect van de kat/koe houding?
Deze asana vergroot de flexibiliteit en soepelheid van de rug, strekt ook de spieren in de armen en benen, en maakt de heupen en buikspieren sterker. Het is een actieve basishouding die op de ademhaling wordt gedaan. Door de rug bol en vervolgens hol te maken benadruk je de natuurlijke kromming van de ruggengraat en verlicht je met name eventuele spanning in de onderrug, schouders en nek. Daarbij is het van belang rustig in- en uit te ademen door de neus. Een gehaaste ademhaling zorgt voor spanning in het lichaam en heeft een tegeneffect.
Zo doe je de kat/koehouding
- Je komt op handen en knieën zitten. Belangrijk is dat de knieën op heupbreedte zijn, armen gesterkt en de handen onder de schouders, vingers gespreid voor een betere balans. Bij gevoelige of pijnlijke polsen kan je als alternatief twee vuisten maken en daarop rusten.
- De schouders duw je naar achteren, weg van de oren, waardoor direct spanning van de nek en schouders verminderen.
- In de startpositie is de rug eerst recht en kijk je naar de grond.
- De tenen zijn gesterkt of als dat prettiger voelt, plaats je de tenen in de grond.
- Op de inademing duw je de kin richting de borst en maak je de rug bol. Hierbij strek je de armen en duw je als het waren het gewicht met de handen (of vuisten) van je af.
- Op de uitademing duw je de kin richting het plafond, maak je de rug hol en duw je de schouderbladen richting elkaar, zoals op de foto hierboven.
- Herhaal dit minsten vier keer of meer wanneer je veel hebt gezeten op een dag.
Wil je na het doen van de kathouding je rug verder trainen? Deze video helpt je daarbij:
Ik wil mezelf zijn. Mijn hele zelf. Ik heb er hard voor gevochten en nog harder aan gewerkt. Maar, als je eenmaal zo ver bent gekomen dat jezelf zijn regelmatig lukt, dan heb je nog meningen en beelden van anderen. Moet je daar lak aan hebben? Ja en nee.
Als er 1 proces is waar je nogal afhankelijk bent van beelden van anderen is het wel het sollicitatieproces. Daar zit ik nu middenin. Mijn vriendinnen weten dat ik een baan zoek en helpen me graag. Een van hen kwam laatst met een enorm leuke kans. Bij een bedrijf wat gespecialiseerd is in jeugdzorg, zochten ze een coach voor jongeren met problemen of een achterstand. Geknipt voor mij. Zij kende de eigenaar en zou hem bellen om een goed woordje te doen. Helaas liep dat uit op een harde confrontatie met stigma en beelden van anderen. Zij had in al haar enthousiasme en geloof in mij ook aangehaald dat ik Borderline heb; Juist omdat ze dat in deze functie als een pre ziet, wat ook zeker waar is in dit geval. Maar de man aan de andere kant kent mij niet, en noemde mij een te groot risico. Einde sollicitatie, nog voor deze begonnen was. Dat is natuurlijk ongelooflijk balen. Waar ging dit mis?
Het beeld van Borderline
Bij het beeld van Borderline. Deze man zit in de geestelijke gezondheidszorg en kent het fenomeen Borderline. Hij heeft daar vast ervaring mee en kent kenmerken. Aan sommige van die kenmerken kan een risico hangen en hij probeert, natuurlijk, zijn bedrijf te runnen met zo min mogelijk risico. Maar hij kent mij niet. Mijn vriendin wel. Zij weet dat ik veel meer ben dan dat. Dat ik juist van iets wat gezien wordt als zwakte, een kracht heb gemaakt door zelfinzicht en kunde. Dat ik goed functioneer en aanpassingsvermogen heb. Dat ik veel meer te bieden heb. Alleen, met het noemen van Borderline creëerde zij een link naar een beeld wat al het andere wegvaagde. Een heel beperkt beeld, een stigma, maar het bepaald wel de uitkomst.
Hokjes denken
Wij mensen zijn nogal voorgeprogrammeerd. Als je bedenkt dat we maar 10 procent van wat we met onze zintuigen waarnemen ook echt bewust verwerken, dan kun je je afvragen wat er met die andere 90 procent gebeurt. Het merendeel wat wij waarnemen wordt onbewust verwerkt door onze hersenen. En die zijn een meester in het snel verwerken van informatie zodat ons bewustzijn er iets mee kan, dat we kunnen reageren, of niet. Dat doen ze onder andere door informatie te categoriseren. En dat is nodig, want er komt zoveel informatie op ons af, en er wordt zo snel een reactie verwacht, dat zou anders niet kunnen. Onze hersenen zijn onze computer, er speelt zich heel veel op de achtergrond af, zodat jij je spel kan spelen, boek kan schrijven, je werk kan doen.
Helaas heeft dat wel ook nadelen. Onze hersenen organiseren de wereld wel enkel in de categorieën die ze kennen; we zien de wereld dus enkel zoals wij zelf zijn. We zien de wereld met wat we geleerd hebben, gezien hebben, meegemaakt hebben. Naarmate we ouder worden komen er weinig categorieën meer bij, alles wat we meemaken wordt vergeleken met de hokjes die we kennen. Dat kan resulteren dat je in een beperkt hokje wordt geduwd, een verkeerd hokje, of, nog erger, dat er geen hokje voor je is. Want hoe moeten je hersenen reageren op iets wat ze niet kennen? Dat voelt als risico. Je zal, in ieder geval, in eerste instantie, nooit als heel persoon gezien worden. Je wordt ingedeeld op basis van een kenmerk of kenmerken. Dat is waar je rekening mee moet houden. Dat is strategie.
Strategisch zijn
Strategie kan een negatieve smaak hebben, omdat je bewust bezig bent met wat je laat zien en niet, dat je kiest voor een bepaalde rol, en dus niet helemaal jezelf bent. Ik vind het af en toe moeilijk, en voel ook weerstand, om strategisch te zijn. Er wordt erg veel geroepen dat we vooral ons zelf moeten kunnen zijn, en ik vind het jammer dat ik sommige dingen niet zomaar kan uiten. Dat er vooroordelen zijn. Maar zonder hokjes kunnen wij niets. De diagnose Borderline is ook een hokje en is absoluut niet compleet. Er zijn minstens 380 manieren om Borderline te hebben, en deze worden absoluut niet gedekt in het lijstje van 10 kenmerken. Maar ook ik gebruik het hokje Borderline als uitgangspunt. In het begin om mezelf te helpen in herstel en nu in mijn missie om meer bewustzijn te creëren voor geestelijke gezondheid. Ik weet zeker dat ik daar ook wel eens kort door de bocht ga.
Jezelf kennen
Strategisch denken is het hebben van een plan, het rekening houden met je omgeving. Als je begrijpt hoe jij en de ander ‘werken’, hoe ons wereldbeeld tot stand komt, dan is het wel makkelijker om kansen te creëren waarin je jezelf kan zijn. En zoals dat geldt voor veel dingen in deze wereld: het gaat erom wie er aan het stuur zit en wat de bedoelingen van die persoon zijn.
Dat betekent dat je jezelf niet maar overal doorheen moet bluffen en dat je enkel bezig bent met wat de ander verwacht. Dan ben je niet jezelf. Jouw taak is heel goed weten wie je bent, wat je kan, wat je nodig hebt en wat je te brengen hebt. Het is van belang dat je jezelf kent. En dat je verantwoordelijkheid neemt. Bij sollicitaties geldt dan dat je goed inschat of je iets kan of niet. Dat je gelooft dat je ook echt kan functioneren daar. Dat je je daarna richt op hoe je het beste ‘binnen’ kan komen is positief strategisch.
Deze mislukte ‘sollicitatie’ was een goede reminder hoe het nog staat met beelden over geestelijke gezondheid. En opnieuw gaf het me inzicht in dat we moeten focussen op meer informatie hieromtrent, en niet op het tegengaan of bevechten van toch al bestaande beelden. Met meer informatie kun je de categorieën van mensen verbreden. Net zoals mijn vriendin mij als heel persoon zag en haar hokje van mij veel breder was dan Borderline. Bekendheid met, maakt minder eng, voelt minder als een risico en geeft meer kans op andere reacties.
Afgelopen zondag was het dan zo ver. Mijn verjaardag. De 30, de big 3-0, de dirty thirty. En de hele week werd mij door verschillende mensen gevraagd hoe erg ik het vond. Of ik ermee zat dat ik dertig werd. En eigenlijk vond ik dat een heel rare vraag.
Verjaardagen
Ik vierde als klein meisje regelmatig mijn verjaardag. Altijd leuk om overladen te worden met cadeau’s en je vriendinnetjes te zien. Maar erna ging het bergafwaarts. Door het pesten op school wilde ik het niet meer vieren en als mensen je laten zitten wordt het er ook niet beter op. Dus na teleurstellingen stop je er gewoon maar mee. Familie kwam vaak een bakkie koffie drinken en dan haalde ik gebak. Maar vieren? Daar begon ik echt niet meer aan.
Naar verjaardagen toe gaan wilde ik de afgelopen jaren ook eigenlijk niet meer. Mensen die ik niet kende en ik zat niet lekker in mijn vel. Nee, verjaardagen waren niet meer aan mij besteed.
Mindset
Ik zat middenin mijn therapie toen ik besloot toch weer naar een verjaardag te gaan. Mijn beste vriendin was jarig en ik dacht: Waarom niet? Ik was nog vreselijk onzeker over wie ik was en hoe ik eruit zag, maar probeerde ook uit mijn privé bubbel te stappen en grenzen te verleggen.
Deze avond zal ik nooit vergeten, hier leerde ik mijn huidige partner kennen. En wat is daar nu eigenlijk speciaal aan? Mijn lief haat verjaardagen. En dat uit de grond van zijn hart. Vrijwel niemand weet wanneer hij jarig is, als ik een cadeau koop hebben we, bij wijze van, ruzie. Gelukkig maakt hij voor enkele vrienden een uitzondering. En ja, gelukkig was hij er afgelopen zondag ook gewoon bij!
Open en eerlijk
Dit was ik bij de verjaardagen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Ik zei van te voren dat ik het lastig vond, omdat er veel onbekenden zouden komen. Maar dit heeft mij zeker geholpen om leuke avonden te hebben. Hierdoor werd ik ook heel enthousiast over mijn eigen verjaardag. Ik bestelde mijn taart, maar daarna werd ik bang. Zou iedereen wel komen? Of laten ze me weer in de steek?
D-day!
Het begon geweldig. Mijn moeder had alles versiert, ik kreeg mijn cadeau en de taart stond in de koelkast. Mijn moeder vraagt me: “Wat ben je stil? “Ja, zenuwen… Maar zodra de eersten voor de deur stonden viel dat weg. Ik had er zin in.
Nee, ik vind het niet erg dat ik de dertig heb bereikt. Waarom? We willen toch allemaal oud worden? Natuurlijk klinkt het nu even raar, de twintig uit en de dertig in. Maar ik krijg nu niet echt de kriebels. Ik ben gelukkig, doe de opleiding die ik leuk vind en heb nog een hele toekomst voor me. Snap ik het dat mensen bang zijn als ze ouder worden? Ja! Maar om daar nu al mee te beginnen? Nee, je moet genieten. Mijn partner is 11 jaar ouder dan dat ik ben, daardoor voel ik mij in ieder geval al een stuk jonger!
Het nummer van deze week: Robyn met Keep this fire burning. Een heerlijk nummer en vroeger al heel vaak gedraaid. Als je hem hoort, merk je dat het goed bij me past.
Liefs, Renée. Een trotse dertiger x
Welkom op deze wereld. Papa en mama zijn gelukkig dat je er bent, opa en oma zijn ongeduldig om je te zien en de katten liggen op je te wachten in de wieg. Je bent fragiel, afhankelijk en moet alles nog leren. Eten, kruipen, lopen, praten. Kleine stapjes die straks een deur open zetten naar de grote boze wereld die op je wacht. Maar eerst letterlijk en figuurlijk baby stapjes zetten. Je mag er zijn.
Aan mijn 4-jarige ik
Nog meer dingen leren! Je gaat straks naar school, je gaat vrienden maken en iedereen is hier nog gelijk. Je gaat leren delen, ruzie maken, maar ook leren uitpraten. Je gaat zelf uitkiezen wat je aan wil, je gaat een mening vormen.
Je gaat fouten maken en ongelukjes krijgen (hete thee over je benen gooien geeft je moeder een hartverzakking en ook achteruit kijken met fietsen is niet handig, maar dit kon ik je van te voren helaas niet zeggen!) Geniet van de basisschool-jaren. Maar bereidt je voor op gemene woorden van klasgenootjes. Het is een voorbereiding voor de middelbare school. Je mag er zijn.
Aan mijn 10-jarige ik
Je ouders zullen uit elkaar gaan, maar later zul je inzien dat dat een goede keuze is geweest. Geniet met mama in de flat en maak je roze kamer bij papa blauw. Gewoon omdat het kan! Je gaat straks naar de middelbare school. Daar zal je het moeilijk krijgen met blijven zitten en pesters, maar je gaat hier veel van leren. Je gaat twijfelen aan jezelf en vergeet dat je mensen om je heen hebt waar je mee kan praten. Je bent niet alleen! Je mag er zijn.
Aan mijn 16-jarige ik
Je hebt al aardig wat meegemaakt inmiddels en er is nog meer onderweg. Volgend jaar ga je het huis uit en je gaat een moeilijke tijd tegemoet. Hier kan je je niet op voorbereiden, want wie verwacht op deze manier behandelt te worden door zijn partner? Ik zou zo graag willen dat je direct hulp zoekt, straks op je 19de, maar helaas ga je alles wegstoppen. Je krijgt de mogelijkheid om deze keuze weer recht te zetten, maar daar zal veel tijd overheen gaan. Je raakt je weg kwijt, maar vertrouw in jezelf! Je mag er zijn.
Aan mijn 27-jarige ik
Je burn-out is onderweg. Maar dit zal goed voor je zijn. Neem je rust en leer jezelf opnieuw kennen. Weet je nog, die keuze die je maakte toen je 19 was? Je gaat deze in de komende periode rechtzetten. Je gaat belangrijke keuzes maken die heel veel invloed hebben op je leven. Je was een onzekere vrouw, maar je wordt zo veel sterker de komende 2 jaar. Je mag er zijn.
Aan mijn bijna 30-jarige ik
Bijna de big 3-0, de dirty thirty! En kijk hoe goed je bezig bent. Je zit op school waar het goed gaat. Je hebt een baan. Je bent gelukkig. Je hebt lieve, betrouwbare vrienden. Je bent zelfverzekerder dan ooit. Therapie is alweer 7 maanden geleden afgerond en je kan het nu echt zonder professionele hulp.
Dus even kort samengevat, je bent je leven aan het vormen zoals je dat altijd voor je zag. Daar mag je trots op zijn. Verlies dit nou eens niet zo vaak uit het oog. Je mag fouten maken, niet alles hoeft perfect. Zo lang je maar je best doet en gelukkig bent met wat je doet en wie je bent.
Op naar de toekomst! Je mag er zijn en je bent er ook!
Het nummer van deze week is Beggers & Poets met Sweat pea. Ik ben veranderd en dat uit zich nu ook naar kleding en muziek. Ik wordt verliefd op de jaren ’40, ’50 en ’60. Mijn eerste 2 jaren 50 jurken zijn aan mijn kledingkast toegevoegd en dat kunnen er alleen nog maar meer worden. Hier wordt ik vrolijk van!
Liefs, Renée
Wanneer ben je echt gelukkig? Als je een relatie hebt, of veel geld ter beschikking. Of ben je gelukkig als je alles voor elkaar hebt: Huisje, boompje, beestje, kindje?
Valkuil
De grootste valkuil is social media. Daar is alles leuk, perfect en zonder problemen. En als het niet perfect is, vind je daar de andere kant: de vreselijk negatieve verhalen, hoe slecht het leven wel niet is. Alsof er niets tussen in zit en je een kant moet kiezen. En welke kant kies je als je niet lekker in je vel zit? Juist, nou net die ene die negatief is.
Laat je niet beïnvloeden door al die perfectie. Je weet nooit wat er schuilgaat achter die prachtige foto of lieve facebook-post.
Vrienden
Misschien zal je het met vrienden dicht bij je het er wel over hebben, maar veel mensen om je heen zullen hun vuile was niet buiten hangen. Niemand heeft het perfect voor elkaar. Je weet bij niemand wat er achter de voordeur gebeurt. Er zijn ruzies, er vloeien tranen, er kunnen geldproblemen zijn of stellen onbedoeld kinderloos.
Soms lijkt het alsof het bij de rest allemaal van een leien dakje gaat, maar probeer dat te vergeten. Het gaat erom dat ze gelukkig zijn, niet perfect. Leef je leven zoals jij het wil, met ups en downs!
Hou jezelf niet voor de gek
Voordat ik op mijn dieptepunt zat, wilde ik mijn leven perfect maken. Liefde, goede baan, mooi huis. Maar ik kreeg tijdens mijn burn-out door dat ik mijn leven perfect wilde hebben voor de buitenwereld en niet voor mijzelf. Iedereen dacht dat ik gelukkig was, maar ook ik kwam erachter dat dit niet zo was. Het werd tijd om uit te zoeken wat mij nou eigenlijk gelukkig maakte.
Kies voor je eigen geluk
Ik moest blij zijn met mezelf, daar moest ik hard aan werken. Dat deed ik, en hoe! Na een maand of 8 in therapie te zijn geweest, was ik eindelijk een beetje gelukkig met mezelf. Ik was duidelijk op de goede weg, zag in dat ik echt wel gelukkig kon worden!
In mijn huidige relatie merk ik pas hoe het eigenlijk voelt. Voor het eerst kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Maar dan ook ondanks de ups en downs die er zijn. Ik laat me niet meer zo makkelijk uit het veld slaan. Ja, ook ik zie alle perfecte verhalen voorbij komen op social media. Maar ik maak me er ook schuldig aan! Vuile was hang je nou eenmaal niet buiten, zolang je dat in je hoofd houd zal je een stuk meer vrede hebben met je eigen leven.
Wat maakt mij nou extra gelukkig?
- Een stevige knuffel na een zware dag op school of werk van mijn lief
- Motorrijden, zowel woon-werk verkeer als voor de fun een rondje rijden
- Een goed boek
- Een bak koffie op bed op zondag ochtend
- Thuiskomen na een heerlijke ronde op de racefiets
- Een middagje stoer doen op de crossmotor
En zo zijn er nog veel meer dingen die me net even een boost geven. Geluk hangt niet af van die ene tegenslag of meevaller. Het leven gaat niet altijd over rozen. Als je dat accepteert, wordt het leven al zo veel leuker!
Het nummer van deze week is Just the way you are van Bruno Mars. Het nummer spreekt voor zich. Je bent perfect zoals je bent. Verander niet voor een ander, alleen als je zelf vind dat het nodig is!
Liefs, Renée x
