Ben jij iemand die andere mensen wil inspireren door te vertellen over jouw uitdagingen op het gebied van mentale en fysieke gezondheid en hoe jij daar mee omgaat? Sluit je bij ons aan en help mee met het bespreekbaar maken van kwetsbaarheid in elke vorm.

Om je wat handvatten te bieden hebben we onderstaand format bedacht:

Je stuk kan maximaal 1 A4 zijn, met daarin een korte introductie (max. 4 zinnen) over jezelf, dit mag ook anoniem! (voorbeeld: vrouw 25 jaar, net afgestudeerd, etc.) inclusief ervaringsgebied, zoals: slapen, sporten, sociale activiteiten, omgaan/overwinnen van kwetsbaarheid. Het gaat erom dat je anderen inspireert en/of motiveert door het delen van jouw ervaringen en dat je laat zien waar jij je kracht uithaalt. Je kan eenmalig een verhaal met ons delen, maar je kan bijvoorbeeld ook iedere week of iedere maand een bijdrage doen.

Waar kun je over schrijven?

• Waar loop/liep ik tegenaan en hoe ga/ging ik daarmee om?
• Hoe heb ik mijn omgeving ingelicht?
• Wat helpt/hielp mij om me goed te voelen?
• Hoe helpt/hielp mijn NiceDay Coach of de NiceDay app mij?

Dit zijn een paar ideeën als je inspiratie zoekt om ergens over te schrijven. We accepteren inzendingen over elk onderwerp gerelateerd aan geestelijke- en lichamelijke gezondheid. Deel waar jij je goed bij voelt en waarvan jij denkt dat jij er anderen mee kunt helpen.

Eindredactie

Soms is het nodig om de stukken aan te passen/in te korten zodat ze geschikt zijn voor plaatsing op de website. We willen zoveel mogelijk de schrijver hierin respecteren, dus als we grote aanpassingen moeten doen zullen we je daar altijd van op de hoogte stellen.

Heb je interesse, dan horen we graag van je! Voor inzending en/of meer informatie, mail naar: community@niceday.app en we komen snel bij je terug!

Voorafgaand aan deze laatste blog over mijn verleden, (niet getreurd ik blijf voor jullie schrijven!) wil ik kwijt dat dit de meest moeilijke was om te schrijven. Het afgelopen jaar is erg heftig geweest. Maar ben nu meer mezelf, meer dan ik ooit ben geweest.

Trauma verwerking

Januari 2017, inmiddels 4 maanden in therapie. En dan is eindelijk het moment daar: ik mag traumaverwerking gaan doen! Erg spannend, want de vorige keer dat ik hieraan ben begonnen liep het allemaal niet zoals ik had verwacht.

Ik heb een eerste gesprek met J. om te kijken of het klikt en om de opties die er zijn te bespreken. Vertrouwen in de EMDR ben ik even kwijt dus in overleg kies ik voor Imaginaire Exposure (Pijnlijke fragmenten van de gebeurtenissen tot in detail vertellen, dit opnemen en thuis 5 keer per week afluisteren). We maken een lijstje met prioriteiten van meest pijnlijke moment tot het minder pijnlijke moment en omdat ik me zo op mijn gemak voel, besluit ik inderdaad de therapie bij haar te gaan volgen.

Het eerste opname moment

Drie weken na het kennismakingsgesprek heb ik mijn eerste opname moment. We starten met het gesprek over huiselijk geweld. Het moeilijkste moment om te bespreken voor mij, gaat over het moment waarop ik tegen de muur ben gedrukt, aan mijn keel ben opgetild en zo ben vastgehouden totdat ik bijna het bewustzijn verloor. Mijn gedachten gingen alle kanten uit en eindigde bij: maak er maar een eind aan, dan is dit tenminste allemaal voorbij. Toen hij me plots losliet en ik op de vloer viel, voelde ik me zo vreselijk eenzaam. Toch bleef ik bij hem. Gelukkig na 2 weken de keuze gemaakt weg te gaan bij deze man.

Overstuur ga ik naar huis. In deze ene sessie is alles in alle heftigheid weer naar boven gekomen en alles wat ik toen voelde leek onder mijn huid te zitten. Maar ik wist op dat moment ook dat ik er deze keer alles aan zou doen om hier, eindelijk, een keer uit te komen.

Terugluisteren

In de week die volgt lukt het me maar twee keer om het fragment af te luisteren. Ik schaam me om dat te zeggen als ik haar na die week weer zie.  Even denk ik erover om te zeggen dat ik netjes vijf keer heb geluisterd, maar eerlijk blijven is het beste. Gelukkig begrijpt ze het: “Je moet er doorheen, je bent niet de enige met een moeizame start, uiteindelijk gaat het je lukken.”

In de weken die volgen nemen we alle momenten twee tot drie keer door, ik doe mijn best om alles te luisteren en ook daadwerkelijk alles te voelen. Afsluiten voor die angst is makkelijk, maar erdoorheen gaan zal ik moeten om het straks eindelijk allemaal achter me te laten, dus ik stort me er volledig in.

Handen op mijn lijf

Handen op mijn lijf blijft een groot probleem. En omdat ik het grote geheel niet meer weet van het seksueel misbruik is het moeilijk om dat ook te behandelen door middel van I.E. Ik besluit mijn partner S.L. mee te nemen… Uiteindelijk besluiten we een seksstop van 4 weken in te lassen en dat voelt echt bevrijdend. Dit is de hoofdreden van alle ruzies en hoop dat het nu eindelijk wat beter gaat worden thuis. Helaas blijven de ruzies en hij vindt dat ik teveel aan mezelf denk. Waarom ziet hij niet in dat dit ook ten goede is voor hem?

Gevoelens

Naast de individuele traumaverwerking gaat ook de groepstherapie gewoon door. In het begin vertelde ik mijn verhaal alsof het, het verhaal van een ander was. Zonder emotie en zonder gevoel. Maar na 6 maanden therapie was het opeens mijn verhaal. Ik kon absoluut niet met die emoties omgaan. Alle boosheid van vroeger kwam omhoog en als ik dan maar ergens ruzie over had, vlogen de glazen door het huis. Achteraf schaamde ik me en voelde ik me leeg, maar ik had het niet onder controle.
Ondanks de negativiteit thuis, blijf ik doorgaan met alle therapieën. Ik wil weer gewoon mezelf zijn. Ik werk keihard aan mijn zelfvertrouwen en het verwerken van alle dingen die mij zijn overkomen. Ik kan nu ook voelen dat er dingen zijn gebeurd die niet mijn schuld zijn. Ik weet dat ik niets kon doen aan het misbruik of huiselijk geweld. Waar ik wél iets aan kan doen is hoe ik in het leven sta. Dit besef is een eye-opener. Ik ben zelfverzekerder en durf voor mezelf op te komen. Al is het nog steeds spannend om voor mezelf te kiezen.

Een nieuw begin

Door alle beseffen en emoties die door mijn lijf razen ontwikkel ik een eetstoornis, anorexia. Ik weeg op mijn lichtst nog 50kg. Ondanks dit alles merk ik dat ik zo veel sterker in mijn schoenen sta. Dus dit komt wel even hard aan! Nog steeds vecht ik voor mijn eigen geluk en wil ik hier ook uit komen. Maar ik weet niet meer wat ik met de thuissituatie aan moet en wordt onverhoopt verliefd op een ander. Ik leer iemand kennen die met mij omgaat zoals je ziet in films, op tv. Iemand die me probeert te steunen. Weken vecht ik tegen de gevoelens, maar er is een dag dat ik me overgeef. Ik ben helemaal ondersteboven van alles en vind het vreselijk eng. Maar besluit ervoor te gaan. Ik pak mijn tas en nu, 2 maanden later, voel ik me een beter persoon dan ik ooit had verwacht. Ik ben nog steeds bezig met traumaverwerking, mijn eetpatroon gaat de goede kant op en ik heb alle steun die ik nodig heb van zowel mijn ouders en mijn partner. Opletten dat ik mezelf niet verlies in de verliefdheid, maar gelukkig kan ik er nu over praten. Met mijn moeder vooral, ze weet hoe ik ben!
S.C. weet alles van mijn verleden, staat er voor open om mee te gaan naar therapie en respecteert mijn onzekerheden. De trauma’s kan ik nu goed achter me laten. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen maar ik kan er nu mee omgaan. De seks is beter dan ooit, vertrouwen is echt zo belangrijk, dat blijkt nu maar weer. Dus lieve mensen, ook al zit je er nog zo doorheen. Ik weet zeker dat er een dag komt waarin alles weer een stuk beter is en dan denk je: Ik ben er weer!

Mijn leven zal vanaf nu echt niet alleen maar positiviteit bevatten, laten we realistisch blijven. Tuurlijk ben ik nog steeds onzeker over mijn kunnen, vind ik het soms lastig over mijn gevoelens te praten en heb ik de zenuwen vanwege mijn nieuwe werk en opleiding. De eerste week van september start mijn opleiding voor opticien en zal ik ook direct gaan werken. Dus spanning on top, maar heb er zo veel zin in. Soms moet je doen wat je eng vindt, vandaar mijn onderwerp; Met volle angst vooruit. Deze tekst staat op een armband die ik mezelf cadeau heb gedaan. Zo lang je iets graag wil en je hebt steun van de mensen om je heen, kan je alles aan.

Voor iedereen die me pijn heeft gedaan, bewust, deze is voor jullie: Kesha – Praying

Liefs, Renée

Zo jong mogelijk alles op een rijtje hebben was één van de eerste serieuze doelen die ik voor mezelf gesteld had. Een vaste relatie, leuk huisje, trouwen en jong moeder worden. Dat graag compleet rond mijn 25ste.

En dan zit je op je 27ste huilend bij de huisarts; Burn-out, iets wat dus totaal niet in mijn planning stond!

Het begin van het einde

Het begin van het einde start op 5 mei om 7.30 uur. Om te beginnen wilde ik deze dag graag vrij, maar ik kon niet gemist worden op het werk. Ik rol mijn bed uit en zie een bericht van mijn leidinggevende, T. Ik wordt niet in mijn eigen filiaal verwacht, maar wordt geacht naar Amsterdam te gaan. Daar hadden ze een tekort aan personeel.

Ik op hoge poten daarheen gereden, want T had aangegeven dat ik geen vrij kon krijgen omdat ze bij mij in de winkel personeel te weinig hadden, maar me vervolgens wel vragen om ergens anders te werken. Na 4 uur werken begin ik te huilen bij manager E en leg bij haar het verhaal neer. De situatie in verband met mijn vrije dag en de spanning tussen T en mij. Het eerste wat ze doet is haar werk neerleggen en mij voor de eerstvolgende anderhalve week bij haar inplannen. Ze zal met T gaan praten en ervoor zorgen dat er een gesprek komt tussen hem en mij.

Op 17 mei sta ik weer in mijn eigen werkomgeving en die middag volgt er inderdaad een gesprek tussen T en mij. Die ging van begripvol naar verwijten maken naar mij.

Verslagen ging ik naar huis en de hele avond heb ik voor me uit zitten staren op de bank. Ik voelde me leeg en onbegrepen. De volgende ochtend belde ik om 8.00 uur de huisarts; “Wat zijn je klachten?” “Ik wil gewoon met iemand praten…”

De diagnose is burn-out

Die middag zit ik bij de huisarts en doe mijn verhaal. Over mijn verleden, de huidige situatie en mijn werk. De diagnose is; burn-out. “Jij gaat je direct ziekmelden, de wereld draait echt wel door.”

Ik bel onderweg naar huis mijn baas op, die reageert geschrokken en biedt zijn excuses aan voor het feit dat hij niets door heeft gehad. Ook bel ik manager E om te vertellen wat er gebeurd is. Zij is tevreden dat ik dit gedaan heb.

De 3 maanden die daarop volgen zijn grotendeels langs me heen gegaan. Gesprekken met de GGZ, huisarts en ARBO arts volgen elkaar op. Het enige wat ik goed merk is dat ik vreselijk moe ben en mijn gevoelens alle kanten op gaan. De ARBO arts stuurt me door naar hun psycholoog en die biedt me een assertiviteitscursus aan via ARBOnet, omdat ik niet voor mezelf op durf te komen. Ook stuurt zij me samen met de huisarts door naar PsyQ. Te veel onverwerkte gebeurtenissen. Eerst schoon schip maken!

De intake van PsyQ heb ik in augustus. Het duurt bijna 3 uur en is erg emotioneel. Thuis aangekomen ben ik volledig van slag en wil ik alleen nog maar slapen. Ik heb net te horen gekregen dat de PTSS nog vreselijk hoog zit en de diagnose van de burn-out wordt bevestigd. Er is me aangeraden groepstherapie te volgen… Ik? Groepstherapie? Nee! Maar zoals nu wil ik niet verder. Moe, angstig, depressief, heb herbelevingen van de trauma’s, wil niemand zien, wil niet eens naar buiten en thuis heb ik alleen maar ruzie.

Mijn partner wil niet dat ik in therapie ga want hij vindt; wat gebeurd is moet je achter laten en gewoon doorgaan met je leven. Echter werkte dat in de praktijk anders voor mij, ik wilde alles alleen doen maar ik kan het gewoon echt niet.

Werken aan mijzelf

De eerste donderdag van september sta ik om 9.00 uur voor het gebouw van PsyQ. Even worstel ik met de gedachte om weer op mijn motor te stappen en naar huis te rijden. Gelukkig zet ik door en zit ik netjes om 9.30 uur met 3 dames en 2 therapeuten in een kamer. Praten wil ik eigenlijk niet en het enige dat ik me van die ochtend kan herinneren is dat ik mezelf heb voorgesteld.

Langzaam maar zeker laat ik meer van mezelf zien, durf ik te huilen en vertel ik wat ik heb meegemaakt. Al ben ik nog steeds van mening dat het niet erg genoeg is wat ik heb meegemaakt. Ik vind het vreselijk om de verhalen van de andere dames aan te horen. Dat was allemaal vele malen erger, wat deed ik hier?

Toen verloor ik mijn baan, omdat mijn contract afliep en het te lang ging duren voor mijn baas. Ook al was hij de voornaamste reden dat ik thuis kwam te zitten! Gelukkig koos ik op dat moment me nog meer op mezelf te richten. Ik moest en zou beter worden. Ik wilde weer genieten van motorrijden, van boeken lezen, van lekker uit eten gaan.

Zou ik dat ooit weer voelen? Geluk? Want nu kan ik me dat echt niet voorstellen.

Vandaag ga ik voor Aaliyah – Journey to the past

Liefs, Renée x

Het is augustus 2013, eindelijk krijg ik de doorverwijzing voor een revalidatietraject. Ik kamp al jaren, 8 om precies te zijn, met zware rugklachten en ben nu op het punt dat ik bijna niets meer kan. In het ziekenhuis niets wijzer geworden en ook fysiotherapie gaf geen verlichting. Artsen zeiden dat het tussen mijn oren zat, maar ik wist zeker van niet.

Laatste redmiddel

De intake bij Spine & Joint is erg spannend. Dit is mijn laatste redmiddel. Ze onderzoeken tijdens deze afspraak hoe het er lichamelijk en mentaal voor staat. Na wat testen met plakkers op mijn lijf wordt het snel duidelijk dat er inderdaad lichamelijk het een en ander niet goed zit.

Het volgende onderdeel is een gesprek met hun psycholoog. Daar doe ik in een uurtje mijn verhaal. We gaan in sneltreinvaart door mijn verleden: de scheiding van mijn ouders, het pesten op school, mijn zelfmoordgedachten tijdens mijn middelbare schooltijd, mijn misbruik, het huiselijk geweld, afgebroken opleidingen, mislukte relaties en de sinds kort nieuwe relatie waarmee ik samenwoonde.

De psycholoog kijkt me dat uur aan en zegt; “Je krijgt groen licht voor het lichamelijke traject bij ons, op één voorwaarde; Je gaat professionele hulp zoeken om alles te verwerken.” Eerst schiet er door mijn hoofd: echt niet! Ik heb niemand nodig om hiermee om te gaan. Ik doe het al jaren alleen! Maar dan bedenk ik me dat ik wel zal moeten. Nou, dan ga ik wel 1 of 2 keer, maar echt niet vaker!

Het begin van mijn traject

In november start mijn traject bij Spine & Joint. Heel intensief; twee ochtenden in de week, elk 3 uur durend. Opnieuw leren lopen, ademhalingsoefeningen en fitness. Inderdaad zwaarder dan verwacht en ik moet mij op dit punt echt gaan aanmelden bij Indigo.

In december heb ik daar de intake en na een uurtje krijg ik dan de stempel; Post Traumatische Stress Stoornis en depressief. Een maand later start mijn therapie. We gaan voor EMDR (traumatische ervaringen verminderen door geluid) in combinatie met antidepressiva. Al snel wordt mij duidelijk dat dit niet een eenmalig gesprek wordt. Het misbruik beïnvloed mijn seksleven al jaren in extreme mate, dat moet echt stoppen.

Ups en downs

Het gaat met ups en downs, maar na een half jaar stop ik ermee. Mijn partner R en ik leven nog steeds als broer en zus, ik voel me niet beter en we hebben geen vertrouwen in het verloop van de behandelingen.

R heeft heel erg zijn best gedaan om me te helpen en te steunen, maar ik wilde en kon er niet over praten. Alles wat opgerakeld tijdens de sessies, maar inmiddels wilde ik alles weer wegstoppen naar waar het vandaan kwam. Dit betekende, na 2,5 jaar samen te zijn geweest, het einde van onze relatie.

Vanaf dat moment stortte ik mij op mijn werk. Ik begon met 4 dagen per week werken, maar dat werden er steeds vaker 5, of zelfs 6. Ik wilde geen fouten maken en probeerde iedereen tevreden te houden. Mijn baas, mijn collega’s, de klanten. Er werd niet geluisterd naar mijn verlangen om hogerop te komen in het bedrijf en mijn leidinggevende en ik botsten.

Maar ook thuis bleef ik rennen. Vriendinnen, familie en mijn nieuwe partner S.L. die thuis kwam te zitten zonder baan. Ook niet de meest ideale situatie, waar veel ruzie uit voortkwam.

Welk resultaat dit heeft? Een burn-out… Wat er toen allemaal volgde vertel ik volgende week.

Het nummer van deze week; Racoon – Mrs. Angel

Liefs x

Allereerst even voorstellen! Ik ben Renée en bereik heel binnenkort de 29. Sinds kort een fijne man aan mijn zijde en in september zal ik, na jaren te hebben gewerkt, weer in de schoolbanken zitten. Maar hoe ben ik nou eigenlijk zo ver gekomen na alle negativiteit in mijn leven? Ik ga het de komende weken vertellen.

Relaties en vriendschappen

Relaties, lastige dingen als je het mij vraagt. Zowel liefdespartners als vriendschappen. Ik ben gebruikt, misbruikt, gekwetst en aan de kant gezet. Voor de liefde deed ik alles, mannen maakte daar misbruik van. Ik was bereid mijn eigen dingen, vrienden, werk en opleidingen, allemaal aan de kant te zetten om de ander gelukkig te maken. Ook voor vriendinnen stond ik altijd klaar. Ik liep mezelf voorbij, ook als ik niet meer kon.

Toen leerde ik M kennen, tijdens een avondsafari in Turkije. Als enige Nederlanders van de excursie werden we bij elkaar in een Jeep gezet. Vanaf die dag was ze mijn maatje, ze stond altijd voor mij klaar. Als ik ruzie had met mijn vriendje, als mijn werk tegen zat, als ik wilde praten en ze zat naast me tijdens alle onderzoeken die ik onderging toen ik een miskraam had. Eindelijk iemand als ik naast me, iemand die vriendschap net zo koestert als ik!

Zodra alles de goede kant op ging met mijn toenmalige vriend en mijn toekomst, kreeg ik een berichtje dat ze niet wist of ze wel door wilde gaan met onze vriendschap. Vanaf die oud en nieuw, op 1 januari 2014, stond ik weer zonder haar in het leven. Maar waarom dan? Ik heb nooit gereageerd op dit bericht. Ik vermoedde dat het aan mij lag, dat ik geen goede vriendin was. Bang voor de bevestiging denk ik. Maar nog steeds denk ik vaak aan haar en twijfel of ik contact met haar moet opnemen. 4,5 jaar lang deden we bijna alles samen, konden overal over praten, hebben een half jaar samen in 1 huis gewoond, ze wist mijn diepste geheimen. Zij was toen de enige stabiele vriendin in mijn leven en toch liep ze weg.

Grote geheimen

Mijn diepste geheimen, zijn nu geen geheimen meer. Gelukkig! Ik heb geleerd erover te praten. Op mijn zestiende ben ik seksueel misbruikt door mijn eerste ‘echte’ vriendje. Hoe dat voor mij voelde; Mijn eigen schuld toch? We hadden tenslotte het bed al eens gedeeld en ik was toch van hem? Dit gebeurd nou eenmaal in een relatie. En ik heb tenslotte maar 1 keer nee gezegd, dus kan hem niets kwalijk nemen.

Op mijn negentiende kreeg ik te maken met huiselijk geweld toen ik samenwoonde met mijn volgende vriendje. Dit voelde hetzelfde als het misbruik; Mijn eigen schuld toch? Ik maakte ruzie, ik lokte het uit en ik was geen goede vriendin voor hem. Het ligt aan mij!

Volgende week meer over mij en wat ik eraan heb gedaan om hiermee om te gaan.

Een nummer dat ik jullie wil meegeven naar aanleiding van mijn eerste blog en relaties; Elise de Koning – Ik wil in je hart.

Liefs, Renée