Een hoop mensen hebben tijden geen idee gehad. Mensen die wat dichter bij mij stonden en mij vaker zagen, hadden wel door dat er ‘iets’ was. Het grootste deel van de tijd was ik op mezelf aangesteld. Op slechte dagen was ik alleen, lag ik in bed of onder een dekentje op de bank. Als ik verplicht de deur uit moest, raapte ik mezelf bijeen en zette ik een grote glimlach op.

De meeste reacties die ik krijg, nadat ik vertel dat ik depressief ben, zijn nog altijd: ‘Jij? Maar je bent altijd zo vrolijk’. Blijkbaar hoeven de uiterlijke kenmerken die je vertoont niks te maken hebben met je innerlijke gevoel. Het is heel makkelijk om te doen alsof er niets aan de hand is, want de waarheid vertellen is eng. Er rust nog steeds een taboe op het hebben van een depressie: het is niet stoer om te vertellen dat je depressief bent. Daarbij ben ik bang dat mensen anders naar mij kijken. Als je vertelt over je depressie, stel je jezelf zo kwetsbaar op, dat hoeft allemaal niet voor mij. Zo kreeg ik voor lange tijd een geheim.

Ik verzon smoesjes wanneer mensen vroegen of het wel goed ging. Ik zei dat ik moe was, even geen zin had of anderen plannen had, indien ze wilde afspreken. Het voelde als een opluchting als ik weer onder iets uit kon komen en gewoon kon blijven liggen in bed of op de bank.

Echter lukte het niet altijd om thuis te blijven, zo had ik ook mijn verplichtingen waar ik echt niet onderuit kon komen. Ik liep daar rond en was vrolijk, maar soms ook juist overdreven blij, zo blij dat ik er druk van werd. Dit kwam niet omdat ik echt blij was, maar omdat ik mijn echte gevoel probeerde te onderdrukken. Het ging automatisch als een soort overlevingssysteem. Maar tegen wie loog ik eigenlijk het hardst? Tegen de mensen om mij heen die totaal geen idee hadden wat er echt schuil in mij ging? Of tegen mezelf omdat ik maar deed alsof er niks aan de hand was? Net doen alsof ik mij niet down voelde, alsof het er niet was en maar vrolijk doorgaan.

Er zijn genoeg momenten geweest waarop ik het eigenlijk echt niet meer trok, maar dit niet kon laten zien. Ik ging dan vaak naar het toilet waar ik mezelf even opsloot. Op die momenten stroomde de tranen over mijn wangen. Als ik in de spiegel keek, zag ik iemand die ik niet was. Er stond een heel ongelukkig meisje dat dringend hulp nodig had. Maar ook een meisje dat niet het lef had om hulp bij anderen te zoeken en zichzelf, zoals altijd, groothield. Er stond een meisje met tranen die over haar wangen rolde, maar zodra ze van het toilet afkwam, haar tranen gedroogd had. Na wat klapjes op je wangen, even diep inademen en wat wapperen met je handen in je gezicht; zie je vrij snel niets meer van je verdriet. Zo liep ik weer de menigte in en had ik weer plezier.

De vraag bleef, ‘’tegen wie lieg ik het meest?’’ Inmiddels heb ik het antwoord. Familie, vrienden en zelfs van de mensen waar je het niet zo snel van verwacht, nemen je niets kwalijk. Ze zijn er als jij ze nodig hebt. Want, je hebt niet tegen ze gelogen, je hebt ze alleen niet alles verteld. En hoe eng het ook was, ik ben blij dat ik het gedaan heb. Er blijven altijd mensen tussen zitten die er niks van begrijpen en het is lastig om het uit te leggen. Maar ik heb ondervonden dat ook deze mensen hebben het beste met je voor en willen er voor je zijn, op hun manier.

Ik heb gelogen tegen mezelf. Ik heb gedaan alsof er niets aan de hand was, terwijl ik thuis compleet instortte. Ik ben verder gegaan dan ik kon en ik vond dat het allemaal maar moest kunnen. Ik wilde me niet aanstellen en ik wilde me niet zo voelen. Ik wilde gezond en vrolijk zijn, gewoon mezelf. Maar ik loog, ik loog tegen mezelf. Ieder heeft het recht om zich niet oké te voelen. Je kunt er niks aan doen, het overkomt je.

Hoe eerder je eerlijk bent, hoe meer mensen er voor je zijn. Ook al wil je soms alleen zijn, al snel zul je merken dat je niet zonder je geliefden om je heen kunt. Jezelf voorliegen is een strijd die je nooit gaat winnen. Het is een gevecht waarbij je eigenlijk wil omvallen, maar je jezelf staande houdt omdat het zogenaamd allemaal wel mee valt. Ik kan je vertellen; het valt niet mee. Wees eerlijk tegen jezelf, ieder mens verdient dat. Een depressie is niet iets waarvoor je je hoeft te schamen. Een depressie is een ziekte die eenieder kan overkomen. Neem één tip van mij aan en dat is dat je niet moet liegen tegen jezelf, pas dan kun je echt genezen.

Liefs, Sharon

Het afgelopen jaar is een bewogen jaar geweest. Van helemaal in de put zitten tot gelukkig worden en mijzelf durven laten zien. Ik wil deze blog gebruiken om een aantal positieve momenten van mijn 2017 uit te lichten.

Er zijn natuurlijk veel negatieve dingen geweest, maar ik vind het ook belangrijk de goede dingen eens te vertellen! Die worden helaas snel vergeten, omdat negativiteit veel meer in het geheugen blijft hangen.

Een onzichtbaar meisje

De overwinning van een groot deel van mijn onzekerheid is echt een eye-opener geweest. Ik ben van een meisje die het liefst achterin een ruimte stond een vrouw geworden die zichzelf durft te zijn. Wat er ook voor gezorgd heeft dat ik eindelijk keuzes voor mijzelf durf te maken.

Kiezen om een studie te gaan volgen waar ik gelukkig van wordt. De stoute schoenen aan te trekken om voor een werkgever te gaan waar ik zo graag wilde werken. En het is me beide gelukt! Een heel fijn leermoment!

Ook begonnen met deze blogs schrijven was een stap in de goede richting. Ik had nooit verwacht dat dit vertrouwd zou worden en al helemaal niet dat dit blog nummer 20 zou zijn!

Therapie

Groepstherapie na 9 maanden afsluiten. Normaal iedere donderdag ochtend in een kamer met vrouwen die elkaar en zichzelf willen helpen. Dat achter me laten voelde heel goed en sterk. Naast deze therapie natuurlijk in januari gestart met traumatherapie! Zware tijden, maar wel een heel jaar vechten voor de vrouw die ik nu eindelijk gevonden heb: Renée. Dit ben ik en niemand anders.

Ook mijn anorexia en PTSS keihard aanpakken en, zo goed als, overwinnen. Met steun van mijn dierbaren is dit gelukt! Als ik terug kijk naar die periode kan ik trots zijn op wat ik allemaal bereikt heb. Ik heb het toch maar even gedaan!

Privé

De band met mijn ouders is heel hecht geworden doordat ik meer kon gaan vertellen wat er in mijn hoofd afspeelde. Zij kregen eindelijk een beeld waarmee ik worstelde en ze zagen me groeien. Het was zo fijn eindelijk te kunnen zeggen wat ik dacht! En daar zal ik ook zeker niet meer mee stoppen. Ook de conflicten die ik heb aangepakt met belangrijke personen zijn erg belangrijk voor mij geweest. En nog steeds: ik ben zo blij dat ik die confrontatie durf aan te gaan.

Gezondheid

Hoe eng het ook was, ik wist dat het in mijn lijf niet helemaal oké zat. Eindelijk ben ik op zoek gegaan naar waar het niet goed zit en zie ik in dat het echt nodig is. Het geeft me rust om aan mezelf te werken, lichamelijk en geestelijk. Ik zie nu in dat ik er echt toe doe.

Genieten

Dat kan ik weer! Een stuk motorrijden, een goed boek lezen of met een wijntje op de bank. Een spontaan dansje op een lekker nummer midden in de woonkamer, vier afleveringen van mijn favoriete serie kijken… Lekker toch? Of een lachbui om de stomste dingen met mijn lief. Tranen van het lachen, die had ik echt gemist. Ze zijn terug!

Dankbaar

Dit moment ga ik ook gebruiken om een aantal dierbaren te bedanken, omdat ze me nooit hebben laten vallen toen ik het moeilijk had. Ik vind dat ik het te weinig zeg. Dus bij deze:

Lieve ouders en jullie partners; bedankt voor alle uren op de bank, alle tranen die ik mocht laten en de steun die ik heb gekregen! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, dank je wel dat jullie er altijd voor me zijn. Tijdens slechte en goede dagen.

Lieve R. K. Inmiddels zijn we ruim 4 jaar vrienden en jij bent één van de trouwste volgers van mijn blogs. Bedankt voor je luisterend oor, de wijntjes, de gekke buien en het boek. Op naar nog veel meer jaren maatjes zijn!

J.T. Nog zo een trouwe lezer! Meisje, dank voor je steun en de lieve woorden van het afgelopen jaar. Ik weet dat jij nu door de periode gaat die ik achter me kan laten. Ook jij komt hier doorheen! Samen met je lieve partner, jullie kunnen dit!

I. vd S. Wij zijn weer samen, bedankt dat je naar me hebt geluisterd. Ik wil jou echt niet kwijt als maatje, je bent te belangrijk voor me. Op naar heel veel motorritjes en wijntjes in 2018, maar dan zonder deze activiteiten te combineren!

Mijn lieve schoonmoeder, die iedere week op woensdag de laptop open klapt om te lezen wat ik nu weer heb geschreven. En op donderdag moet er natuurlijk tijdens het eten over gepraat worden. Bedankt voor jouw vertrouwen en openheid. Dat we nog maar vaak mogen lachen samen!

M.G. jij bedankt voor alle knuffels, steun en dansuren! Dat uurtje in de week is heel belangrijk voor mij. Komend jaar weer lekker knallen op de vloer, ik heb er zin in!

Lieverds: C&L, B. J., P. de L, M&N en L den B. Jullie zitten ook diep in mijn hart. Lief dat jullie deur altijd open staat en ik altijd kan aankloppen als het niet goed gaat. Maar ook als het wel goed gaat! Ik ben heel blij met jullie!

En als laatste… Mijn partner, mijn beste vriend, mijn maatje. Bedankt dat je er altijd voor me bent. We kunnen vreselijk lachen, maar ook serieuze gesprekken hebben. Bij jou mag ik fouten maken zonder dat je mij erop afrekent. Je probeert me altijd te begrijpen en houdt van me zoals ik ben. Bij jou kan ik volledig mezelf zijn, ook met mijn minder goede eigenschappen. Vals meezingen in de auto kan ik doen met bijna geen schaamte en mijn onhandigheid kan ik mede door jou omarmen. Ik hou van jou, op naar een mooi jaar!

Dat ik jullie allemaal in 2018 nog maar bij me mag hebben!

Het nummer dat ik deze week toevoeg is een nummer die heel dicht bij me staat. Teach me how to be loved van Rebecca Ferguson. Een sterke vrouw, met een mooie stem en emotie in haar muziek.

Tot volgend jaar! Liefs, Renée x

Eerder heb ik een blog geschreven over vertrouwen. Daarin gaf ik aan, dat ik vriendschappen aan de kant zette als ik het idee kreeg dat ik er te diep in ging zitten. Bang om gekwetst te worden nam ik afstand en ging ik alleen verder.

Mijn beste vriendin

Toen ik wegging bij mijn ex, bracht dit veel teweeg bij mijn beste vriendin. En logisch ook, zij is ook bevriend met hem. Hij vond het nodig om alleen negatieve dingen over mij rond te bazuinen en daar had zij last van. Ze vroeg me haar tijd te geven om alles een plek te geven en eventueel onze vriendschap weer op te pakken. Maar op dat moment was het even klaar voor haar.

Voor het eerst wilde ik dat een vriendschap niet zou eindigen: ik raakte een beetje in paniek. Ik zou haar toch niet kwijtraken? Net die ene vriendin waar ik alles mee deelde. En ik heb mijn huidige partner S. C. leren kennen tijdens haar verjaardag. Ik dacht dat het juist perfect was nu. Mijn beste vriendin en mijn partner, de twee belangrijkste maatjes in mijn leven, zijn ook nog eens goed bevriend. En dat leek allemaal nu in te storten.

Ik wilde verder, maar wilde zij dat ook?

De eerste vier maanden heb ik gedaan wat ze van me vroeg: ik hield me afzijdig en alleen als ik een echt goede reden had zocht ik contact. De dag dat ik hoorde dat haar oma was overleden bijvoorbeeld. Toen zei ze wel dat ze waardeerde dat ik toch iets van me liet horen. Ook zo heel af en toe een berichtje om te vragen hoe het ging en dan kreeg ik ook wel iets terug. Toen die maanden voorbij waren voelde het wel of ik op een T-splitsing stond. Verder of niet verder. Tijdens wat heen en weer whatsappen gaf ze aan dat ze me miste en dat het misschien toch eens tijd werd om af te spreken om te kijken waar het dan heen zou gaan.

Drie weken later was het zo ver, onze afspraak. Bloednerveus liep ik naar de deur toen er aangebeld werd. We keken elkaar aan en dat ontaarde vrijwel direct in een stevige knuffel. Eén die ik echt heel erg had gemist! We zijn samen gaan lunchen en het was weer als vanouds. Natuurlijk hebben we het gehad over wat er allemaal gebeurd was, maar veel was al gezegd. Ik heb mijn beste vriendin weer terug en het vertrouwen in elkaar is er nog steeds.

Nog een belangrijke (kapotte) relatie

Twee jaar geleden heb ik een discussie bij moeten leggen: mijn opa en oma waren het met bepaalde keuzes die ik had gemaakt niet eens. Prima, maar ik heb mijn eigen leven. Uiteindelijk zagen ze dat in en vierden we kerst met de hele familie. Een paar maanden later ging het fout. Ik kreeg mijn burn-out, mijn opa en oma namen het mij kwalijk dat ik niet meer langskwam en zo hadden we geen contact meer. Een moeilijke tijd en ik dacht veel aan ze. Maar ik kon echt de moed niet vinden om erheen te gaan. En koppig, want moest ik nu weer degene zijn die de eerste stap zette?

Verhelderende avond

Afgelopen zaterdag hadden we een gezellig avondje bij vrienden. En de beste gesprekken voer je dan natuurlijk midden in de nacht! Na maandenlang wikken en wegen werd het me duidelijk dat ik dit echt moest oplossen. We hebben het er met zijn vijven over gehad en ik kwam dankzij mijn vrienden tot een duidelijke conclusie. Of ik zou het met ze uitpraten of vanaf dat moment zouden onze wegen scheiden. Maar deze leegte kon ik niet aan.

En toen was het zo ver…

Twee dagen geleden heb ik de moed gevonden om naar ze toe te rijden. Ik ben erheen gegaan zonder telefoontje, omdat ik dan onderweg nog kon besluiten om om te keren en naar huis te rijden. Geen verplichtingen, echt alleen als ik het aan zou kunnen.

En daar stond ik dan opeens, midden in de woonkamer. Met twee mensen die me met open armen ontvingen. Een hele rare ervaring als je erop voorbereidt bent om de wind van voren te krijgen. Ik kreeg eerst een kom soep en aan tafel wordt er gesproken over hoe het leven er op dit moment uit ziet. Het voelt alsof ik nooit weg ben geweest. Maar na het eten gaat het kriebelen en ik weet dat er iets over gezegd moet worden.

Ik hoor mezelf zeggen: ik ben hier natuurlijk met een reden…

En ik schrik ervan. Neem ik nu echt het voortouw? Zou ik dit aankunnen zonder stotteren en zou ik kunnen zeggen wat ik wil? Zenuwen duiden zich aan, maar ik probeer alles wat ik geleerd heb toe te passen. En dat lukt! Ik ben duidelijk, geef mijn grenzen aan en ik zeg alles wat ik deze middag wilde bespreken. Mijn vader heeft sinds een half jaar ook gebroken met mijn opa en oma. Heel zwaar, maar voor hem nu zeker de juiste keuze.

Ik ga met een goed gevoel naar huis en ik ben trots op wat ik zojuist gedaan heb. Dit was een eerste stap en ik zie vanzelf of dit de goede kant op is. Het kan zijn dat ik alsnog besluit er een punt achter te zetten, maar eerst wil ik de tijd nemen om uit te zoeken wat ik hiermee wil.

De muziek van deze week is iets anders dan wat ik gebruikelijk uitzoek. Het is een instrumentale cover van één van mijn favoriete nummers. Simply Three met Latch. Mocht je het leuk vinden, de clip is geweldig!

Wil jij, voor jezelf, ook een relatie proberen opnieuw op te bouwen? Probeer het. Als ik dit kan, kan jij het ook!

Liefs, Renée x

“Eigenlijk wil ik liever niet mee naar de verjaardag van je broer”, zei ik tegen mijn partner, “maar natuurlijk wil ik toch wel graag mee.” “He? Wat wil je nou?” zei zij licht gefrustreerd. “Als je niet mee wil, hoef dat niet hoor. Voel je vooral niet verplicht!” “Nee, ik wil mee!” zei ik. Het begin van een ruzie leek onvermijdelijk.

Mijn schaduwkant
Het is bij mij ook vaak erg verwarrend. Het komt namelijk best vaak voor dat ik tegengestelde dingen zeg, dat ik iets wil en tegelijk ook niet wil. Dat is niet alleen voor mezelf erg onbegrijpelijk, vervelend en frustrerend, maar vooral voor buitenstaanders, familie, vrienden en in het bijzonder voor mijn partner.

Vanuit mijn angstgevoelens wil ik eigenlijk liever niet naar sociale bijeenkomsten gaan. Ik vind het helemaal niet fijn om naar situaties te gaan waar veel mensen zijn. Dan voel ik me bekeken, angstig, onzeker en gefaald. Ik heb pijn in mijn buik, ga tien keer naar de wc en verstijf. Het liefst kruip in mijn veilige bubbel en blijf lekker thuis. Maar tegelijk wil ik juist graag het huis uit, onder de mensen zijn. Ik hou van mensen! Persoonlijk ben ik namelijk heel sociaal.

Van nature ben ik een extrovert persoon. Maar dan wel één met trauma’s. Door die trauma’s heb ik een angst- en vermijdende persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld. Die combinatie zorgt vaak voor tegenstrijdige gevoelens, gedachten en gedrag. Uit angst vermijd ik veel activiteiten, maar ben daar niet gelukkig mee. Hierover praten is een lastige zaak omdat het voor mij en voor veel mensen zo verwarrend is. “Wil je het nou wel of niet?” vragen ze mij dan, licht geërgerd. Ze weten niet goed hoe ze moeten omgaan met mijn tegenstrijdige gedrag. “Je hoeft niet hoor! Als je niet wil…” zeggen ze dan geraakt. “Ik wil wel en ik wil niet” antwoord ik dan. Dit leidt niet zelden tot onbegrip, ongeduld en soms zelfs tot ruzies. Mensen voelen zich persoonlijk aangesproken, verontwaardigd of zelfs aangevallen.

Mijn mallemolen
Je kunt er bij mij ook geen pijl op trekken. De ene keer ben ik gewoon mezelf, super relaxed, niets aan de hand. Maar soms kan een enkel woord, geluid of geur mijn trauma triggeren. Dan schiet ik plots vol, kan ik geen woord meer uitbrengen en zie je me met een verwrongen gezicht ‘iets’ wegslikken. Soms barst ik vol in tranen uit. Dat vind ik erg gênant; de ander vaak ook. Het komt ook voor dat ik met grote ogen verstijf, in mezelf wegkruip en als een robot reageer. Of ik reageer juist in paniek en ren dan plots weg. Zomaar, zonder reden. Ik kom dus af en toe nogal een beetje raar voor de dag!

In andere situaties kan ik flink overprikkeld raken. Als er te lang mensen om me heen zijn, raak ik door mijn angststoornis ontzettend uitgeput – zelfs als het mijn eigen geliefde partner is! Mijn ‘alarmsysteem’ staat dan te lang op scherp. Ik weet dat dat niet nodig is, maar toch voel ik me enorm angstig en gespannen. Na verloop van tijd word ik stil, ben op mijn hoede, ben overgevoelig en super moe. Ik trek me in mezelf terug, weg van de wereld en kom voor de ander afstandelijk en ongeïnteresseerd over. Voor de buitenstaander lijkt het dat ik niet sociaal wil doen, dat ik de ander niet leuk vind of zo. Die trekt het zich vaak te persoonlijk aan. En dat geeft best veel spanning in relaties.

Het zou fijn zijn als ik in zulke situaties aan de ander kan waarschuwen en uitleggen wat er in mijn lichaam en brein gebeurt. Dat ik dan op neutrale wijze kan aangeven dat ik het niet opzettelijk doe, dat ik niet met een reden of intentie zo reageer. Dat ik zelf ook liever anders had willen zijn. Het zou me erg helpen als ik duidelijk kon maken dat het tevens niet aan de ander ligt en al helemaal niet tegen de ander is gericht. De ander kan dan begrijpen dat hij het zich niet persoonlijk hoeft aan te trekken, alleen maar hoeft open te staan voor mijn ‘mallemolen’.

Codewoord
Mijn partner en ik hebben ontdekt dat een codewoord uitkomst kan bieden. Het noemen van zo’n woord op zulke momenten neemt al heel wat frustratie weg. Als ik dat woord zeg, weet zij dat ze zich niet beledigd of aangevallen hoeft te voelen wanneer ik weer vreemd gedrag vertoon, wanneer ik het één zeg en het ander eigenlijk wil. Bij het horen van het codewoord accepteert zij de situatie, omdat zij weet dat ik het niet persoonlijk ben maar dat het mijn aandoening is die parten met mij speelt. Hierdoor voelen we ons beide minder schuldig en kan de rust snel terugkeren.

Mijn codewoord is dus ‘mallemolen’ en vormt echt een uitkomst. Wanneer ik me angstig voel en wil vermijden maar toch mee wil naar bijvoorbeeld een feest, dan hoef ik mijn gevoelens en angstige houding niet onder stoelen of banken te schuiven. Ik hoef ook niet te liegen dat het goed met me gaat. Door te zeggen dat ik last heb van mijn mallemolen kan ik en zij onderscheid maken tussen mezelf als persoon en mezelf als patiënt, om het maar heel dramatisch te zeggen. Als ik dat woord zeg, weet mijn partner dat wat ik op dat moment voel en zeg onbegrijpelijk, tegenstrijdig of raar kan overkomen. Dat het zelfs bot kan klinken zonder dat ik dat dan zo bedoel.

Ik gebruik het nu ook soms bij familie en vrienden. Dat zorgt er ook bij hen voor dat zij zich niet verontwaardigd hoeven te voelen als ik ogenschijnlijk niet sociaal wenselijk reageer. Hierdoor schieten ze niet in de aanval om zichzelf te verdedigen, of juist in een hulpverlenersrol die hen verplicht om me te helpen. In zulke situaties wil ik juist helemaal niet geholpen worden, alleen maar dat men de situatie accepteert en mijn woorden niet al te letterlijk neemt.

Mensen weten nu, zodra ik ‘mallemolen’ zeg, dat ze mijn soms vreemde gedrag niet persoonlijk moeten opvatten. Dat het ook niemands schuld is maar gewoon is zoals het is. Op die manier kan ik het gesprek licht en open houden. Ze kunnen dan neutraal reageren en vanuit interesse vragen stellen hoe ik het beleef. Ook is er ruimte voor hen om te zeggen hoe zij het beleven. Soms zorgt het woord ervoor dat we elkaar alleen maar een knuffel geven en accepteren wat er is. Door een codewoord af te spreken, wordt het contact een stuk makkelijker.

Als je met mentale problemen te maken krijgt, en daardoor ook in de ziektewet komt, is het vaak moeilijk om er weer uit te komen. Je voelt je vrijwel de hele dag neerslachtig, wil niet naar buiten, hebt geen sociale contacten en er komt (bijna) niemand over de vloer. Simpel weg omdat je hoofd daar niet naar staat.

Maar er komt een dag dat dat zal moeten veranderen. En dan zeg ik niet dat dat binnen een week of binnen twee weken ‘moet’. Absoluut niet! Maar, na verloop van tijd krijg je zelf wel door dat er iets moet veranderen.

Je moet geen regels opstellen voor jezelf, dat is dan de enige regel die ik had. Als je dingen moet doen, van jezelf of van anderen, gaat het niet lukken. Dus geen strak patroon, maar geef jezelf ademruimte:

• Een wekker! Maar niet om 7 uur in de ochtend. Ik begon met half 10, en dan mocht ik van mezelf snoozen tot 10 uur. Langzaamaan steeds de wekker wat vroeger gezet tot ik er om half 9 prima uit kon komen.
• Binnen 2 uur na het uit bed stappen douchen en aankleden. Het liefst bleef ik lekker in mijn joggingbroek rondlopen (lees: liggen op de bank) maar als ik dan een spijkerbroek aan had met een shirt voelde ik me toch vaak net wat beter. En ik begon na een tijdje ook weer make-up te dragen.
• Af en toe de tv uit, gewoon om niet weg te vluchten van de realiteit. Het is heel makkelijk om de dingen die spelen te vergeten als je tv zit te kijken. Maar soms is het nodig om je te realiseren wat er allemaal speelt.
• Zoek een nieuwe hobby of pak je oude hobby op. Niet dwangmatig om alles te vergeten, maar gewoon om weer te gaan genieten van het leven. Puzzelen, schilderen, breien. Verzin iets nieuws, wat je misschien normaal niet zou doen. Je kan jezelf verbazen!
• Haal elke dag boodschappen, dan kom je vaker buiten. Als ik niet naar buiten zou moeten om eten in huis te halen, kwam ik ook niet buiten. Ik hield heel erg van wandelen, ook als het koud was. Maar omdat ik niets anders meer wilde dan op de bank liggen, deed ik dat ook niet meer. Door iedere dag avondeten in huis te moeten halen, kwam ik eindelijk weer buiten.
• Geef bij je naasten aan dat je je patroon wil veranderen. Dan kunnen zij je daarbij helpen. Ze kunnen je uitnodigen voor een kop thee, of misschien zelfs even samen de deur uit. Af en toe is het fijn om het even niet alleen te doen.
• Ga naar de kapper, verf je haar. Doe eens gek! Je zal je al heel anders voelen.
• Lijstjes maken voor het huishouden. Schrijf op wat er gedaan moet worden en verdeel het over de hele week. Van de kleine klusjes kun je er misschien twee op een dag doen. Maar als iets veel energie kost, zoals het bed afhalen en opmaken, hoef je er maar één te doen. En accepteer dat dan ook. Beter dan niets in huis doen!
• To-do lijstjes zijn ook heel nuttig! Dat geeft rust. Maar zet ook jezelf op het lijstje… En bakje koffie met wat lekkers, of die ene film die je zo graag nog wil zien.

Je zult zien dat je stap voor stap je leven terugkrijgt. Geef het tijd en vertrouw op jezelf! Niet overhaasten, want dan begin je binnen de kortste keren weer van voor af aan. Gun jezelf weer plezier te krijgen in het leven.

Deze week Racoon met Laugh about it. You got this!

Liefs, Renée x

Het gevoel van er niet meer willen zijn, het gevoel dat je continue op je tenen moet lopen, je doodongelukkig voelen, maar toch door gaan. Het gevoel van ernstige vermoeidheid en falen. Dit is hoe ik mij voelde en dan heb ik nog niet eens alles genoemd. Een depressie maakt van jou een persoon die je diep vanbinnen niet bent. Mijn depressie heeft van mij een mens gemaakt die ik niet ben en ook niet wilde zijn. De depressie zit in mij, ik bén de depressie niet.

Voor buitenstaanders is het lastig om voor te stellen hoe ik mij voelde, voor mij was het lastig om het uit te leggen. Ik begon met schrijven en ik merkte dat dit een ware uitlaatklep voor mij was en ondertussen voel ik mij ook al stukken beter. Ik neem je nu graag mee terug naar hoe het was.

Negatieve gedachten winnen het gevecht

Het is 7.00u en de wekker gaat. Ik moet mijn bed uit om naar mijn werk te gaan, maar in plaats van te beginnen aan mijn dag; zet ik de wekker op de snooze stand. Ik snooze één keer, ik snooze twee keer, om vervolgens 45min later nog steeds in mijn bed te liggen. Dit zijn ochtenden die allesbehalve uitzonderlijk zijn. Ik wil mijn bed niet uitkomen en ik kán mijn bed niet uitkomen. Ik ben moe en mijn negatieve gedachten overwinnen keer op keer. Ik wil niet werken, ik zie er als een berg tegenop. Mijn doel om 9.00u op het werk te beginnen mislukt dan ook compleet, 10.00u kan ik er op zijn vroegst zijn. Eenmaal op de fiets naar het werk rollen de tranen over mijn wangen. Ik huil de hele weg tot dat ik bijna op het werk ben. Dan droog ik snel mijn tranen en loop ik naar binnen, ik start mijn werkdag alsof er niks aan de hand is.

Als ik vrij ben van werk zit ik thuis, ik doe de hele dag niets. Vriendinnen vragen mij geregeld om wat leuks te doen, maar dat houd ik zo veel mogelijk af. Hoewel ik altijd gek op ze ben geweest, heb ik nu even geen zin om de deur uit te gaan en ze te zien. Het huishouden staat op een laag pitje en de keukenkastjes zijn vaker leeg dan gevuld.

Het engeltje op mijn schouder wil dat het weer wordt zoals het was; ik wil mijn energie terug, weer lekker afspreken met vriendinnen en sporten zoals ik mijn hele leven gewend ben. Het duiveltje op mijn schouder vertelt mij iedere dag hoe moe ik ben, dat ik geen zin heb om de deur uit te gaan, dat ik geen mensen wil zien, dat ik geen energie heb om te sporten en dat ik mij rot moet voelen. Het engeltje is helaas niet sterk genoeg, waardoor het duiveltje keer op keer wint.

Het is lastig om te laten zien wie je bent en hoe je je voelt. In de maatschappij van tegenwoordig word je als sterk gezien als je maar doorgaat. Verdriet wordt gezien als een zwakte. Ik voelde mij zwak. Niemand wil zich zwak voelen en niemand wil zwak gevonden worden. Uit zelfbescherming heb ik een masker opgezet, niet bewust, het gebeurde. Thuis kan ik zijn wie ik ben, buiten de deur zit ik veilig verstopt onder mijn schild. Het is vermoeiend om de hele dag een masker te dragen, het is vermoeiend om de hele dag beïnvloed te worden door allerlei prikkels.

Toch kan ik dat niet veranderen, nog niet tenminste; het is een kwestie van tijd. Ik loop al zolang op mijn tenen en ik loop al zolang achter de feiten aan, ik houd dat nog wel even vol.

Ooit wordt het beter, ooit zal de zon weer voor mij gaan schijnen. Hoewel ik er niet zo in geloofde, weet ik nu dat het zo is. Ik heb mij dat laten vertellen en ik zal bewijzen dat het zo is. Het wordt beter.

Veel liefs, Sharon

Het hele leven bestaat uit vallen en opstaan. Voor iedereen. Soms letterlijk maar vaak figuurlijk. En het is maar net hoe je er mee om gaat. Vergeet niet dat achter alle voordeuren minder goede dingen gebeuren. Scheidingen, familieproblemen, onverwacht overlijden van een naasten of ziekten.

Het leven is niet perfect en zo hoeft het ook helemaal niet te zijn. In een gemiddeld huishouden werken beiden partners 4 tot 5 dagen per week. Waarom moet je weekend dan ook helemaal volgepland worden? Is het echt zo erg, als ze op je werk vragen: “Wat heb jij dit weekend gedaan?” te antwoorden met: “Heel weinig.” Nee, dat is niet erg! Toch vragen ze vaak: “Waarom dan niet?” Ik wil soms gewoon even niets doen! Het leven is vaak al druk zat. Iedereen heeft ook rust nodig. Na een drukke periode wil ik ook wel eens een middag en avond met een fles wijn en snacks samen op de bank hangen en een filmmarathon houden.

Naast het feit dat iedereen altijd maar leuke dingen moet doen, zijn er ook dingen waar liever niet over gepraat wordt. Zo is één van die dingen ziekten: of het nou gaat om kanker of andere ziekten. Er worden weinig woorden aan vuil gemaakt. Waarom? Omdat het leven altijd goed moet zijn: “Ik ben ziek, maar het gaat goed hoor!”. Ondertussen kom je wekelijks in het ziekenhuis: ik denk dat er meer over gepraat mag worden.

Het leven jaagt geen angst meer aan
Ik heb al zo ver moeten kruipen
Het laatste stuk zal ook wel gaan
Tot ik ga staan

Met de nadruk op mag. En dat ga ik nu ook doen. Negen jaar geleden ben ik onder het mes gegaan omdat er een vermoeden was dat ik leed aan Endometriose (Endometriose is een ziekte waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies (endometrium) buiten de baarmoederholte voorkomt. Dit weefsel zit dan op het buikvlies en/of andere organen in de onderbuik. Het groeit daar, het kan ook ingroeien en zorgt voor een chronische ontsteking met een scala aan klachten). Pijn in de onderbuik komt veel voor en de vruchtbaarheid neemt af naar mate de verklevingen erger worden. Negen jaar geleden zagen ze een kleine afwijking, maar niets noemenswaardig.

Afgelopen vrijdag kreeg ik te horen dat ik weer getest zal moeten worden. Hoe het zal gaan lopen weet ik helemaal nog niet, maar het is wel vreselijk moeilijk om weer in deze onzekerheid te zitten. Het is een ziekte die vaak moeilijk is vast te stellen en ook pas na langere tijd zichtbaar is. Dus het is afwachten.

Laat ik voorop stellen dat ik inmiddels heel blij ben met mijn leven: ik kijk uit naar de toekomst met de mensen om me heen, ik ben trots op mijn saaie dagen op de bank, geniet van mijn opleiding en vind het perfect dat het niet perfect is. Toch doet het pijn dat dit er weer bij komt. Maar zoals ook met mijn vader, waar het trouwens erg goed mee gaat, blijven we positief! Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Ik blijf genieten van alles, misschien nu net wel even een beetje meer.

Het nummer van deze week: Racoon – Oceaan. Heeft geen verdere uitleg nodig tijdens het luisteren! Reminder: Niemand, echt niemand, is perfect. Omarm je gebreken, het is zoals het is. En wees gelukkig. Tegenslagen komen, maar gaan ook weer!

Liefs, Renée

Als je weer op de goede weg bent en ook echt gaat geloven dat je de goede kant op gaat, durf je meer risico’s te nemen. Je gaat meer afspreken met vrienden, je gaat misschien weer meer werken en je krijgt het idee dat je stabieler wordt in je eetpatroon. En dan gebeurt het, een terugval. Wat nu?

Gebeurtenissen die je overkomen, zoals iemand die komt te overlijden, ziekte in de familie, stress op het werk of ruzie met een naaste kunnen de trigger zijn voor een terugval. Laat je hoofd niet hangen als dit gebeurt. Hierbij een aantal tips:

• Het belangrijkste is dat je erkent dat het zo is! Je herkent de signalen, de één nog duidelijker dan de ander. Andere mensen kunnen het zien, maar daar heb je niets aan wanneer je zelf blijft ontkennen. Zo heb ik weer problemen met ‘normaal’ eten. Na de ruzie ging mijn gevoel alle kanten op en heb ik 4 dagen niet gegeten. Ik ben 2 kg afgevallen. Lichte paniek, want het ging zo goed!
• Verplicht jezelf niet direct weer op het punt te komen van voor de terugval. Ik wilde na die 4 dagen weer eten wat ik daarvoor at. Maar ik zat zo tegen dat bord aan te hikken, ik kon wel janken. Met moeite heb ik het naar binnen gewerkt, maar was daarna 2 dagen ziek. Dus uit ervaring kan ik nu mededelen dat dit niet de goede oplossing blijkt.

• Praten! Ja, daar is hij weer. Praat met de mensen om je heen. Ik gaf aan mijn partner aan dat ik er weer vreselijk veel moeite mee had. Hij zei direct: “doe het rustig aan en verplicht jezelf niet. Dan wordt het alleen maar moeilijker!” En wat heeft hij daar gelijk in.
• Accepteer dat het even iets minder goed gaat. Het mag! En daarnaast hoort het erbij. Het kan niet altijd goed gaan. Soms moet je even een stapje terug doen om daarna weer verder te kunnen.
• Vertrouw op jezelf. Jij kunt dit! Je bent hier eerder uitgekomen en nu heb je handvatten om er weer mee aan de slag te gaan. Stap voor stap weer de goede kant op.

Zelf ben ik nu weer op het punt dat ik trek begin te krijgen in de avond, dus dan neem ik kleine porties tot ik vol zit. Dit komt neer op ongeveer een halve tot driekwart van wat ik normaal zou eten. Vanaf het weekend ga ik proberen om overdag een bakje yoghurt te nemen met ontbijtgranen. Stap voor stap.

And the worst part is
Before it gets any better
We’re headed for a cliff

Het helpt voor mij zeker dat ik een grote eter naast me heb. Hem maakt het niet uit of ik een halve pizza eet of twee hele. Daardoor voel ik me veel vrijer om te doen wat goed voelt en niet wat “moet”. En als ik vol zit, schuif ik de rest van mijn bord door naar hem. Hij blij met een extraatje en ik zit niet nog tegen wat over is gebleven aan te hikken.

Ik hoop dat het jullie ook een beetje helpt. En niet alleen met betrekking tot eten. Ook met vermoeidheid of als je je down voelt. Neem weer een stapje terug, gun jezelf rust. Het komt echt goed!

Deze week ga ik voor 2 nummers! Beiden zijn van Paramore. Als eerste kies ik voor Turn it off. De tekst van dit nummer slaat op alles wat hierboven staat. Daarnaast ga ik ook voor Brick by boring brick. Dit nummer draai ik op vol volume als ik niet lekker in mijn vel zit. Goede combinatie voor deze week dus!

Liefs, Renée x

De afstudeerceremonie blijft een mooi ritueel
Het statige Academiegebouw in Utrecht, in de schaduw van de Domkerk, was de plaats waar een vriend van mij afstudeerde. Het stemde me wat zwaarmoedig. Voor mij was het al weer zo lang geleden dat ik onderdeel uitmaakte van die wonderlijke wereld. Maar het stemde me ook blij dat ik weer in het hart van de Utrechtse intellectuelen mocht zijn.

De plechtigheid vond plaats in de Belle van Zuylenzaal. Ik was, aard van het beestje, veel te vroeg. Met spanning in de borst en een knoop in mijn maag, liep ik met rechte rug de zaal in. Na een oneindigheid kwam ook mijn vriend binnenlopen, met aanhang. Altijd een spannend moment. Hij stapte op mij af, een echte heer, en stelde me voor aan zijn moeder, vriendin, schoonmoeder en twee vrienden. We namen plaats. Ik zat naast zijn vriendin, zwijgzaam.

De hoogleraren kwamen de zaal binnen lopen. Ik herkende er twee, uit mijn studietijd. Toen hun blik de mijne kruisten, knikten ze vriendelijk naar mij. Ze herkennen me nog! dacht ik blij en ik voelde me één met de intellectuelen. Naïef zijn heeft zo zijn fijne momenten.

Felicitaties en koetjes-en-kalfjes gesprek
De hele meute applaudisseerden voor de tigste keer en daarna bewogen we ons naar de Eijkmankamer voor felicitaties en een drankje. De angst in mijn borst schrok weer wakker en de knoop in mijn maag werd strakker. Het was een kleine maar mooie zaal met portretten op de wanden van onze heuse Nobelprijswinnaars. Ik kreeg een biertje in mijn handen en we proosten. Niets aan de hand. De spanning is dragelijk, al ging mijn hoofd in een hogere versnelling. Omdat ik niets wist te zeggen tegen deze mensen die ik niet kende. Het was een koetjes-en-kalfjes gesprek waar ik al helemaal niet goed in ben. Ik deed werkelijk mijn best om mee te doen, maar er kwamen geen woorden, geen anekdotes, niets. Het ongemak en de spanning liepen alleen maar op.

Het vurige verlangen
In de verte zag ik al die interessante mensen om me heen die wel boeiende verhalen vertelden, elkaar geleerde vragen stelden of informeerden naar hun intellectuele werk. Dat alles zag ik, in mijn hoofd, en verlangde vurig om daarbij te zijn. Ik zag de twee mij bekende hoogleraren staan en hoopte dat ze op me af zouden stappen. Dat deden ze niet. ‘Natuurlijk niet, sukkel. Dat moet je zelf doen!’, zei mijn criticus luid en duidelijk. Maar ik durfde niet. Ik stond vastgezogen aan de vloer.

Wu-wei en oog voor het leven
Ik zag mezelf zo staan, veilig maar gefrustreerd ingeklemd tussen deze lieve, aardige mensen, pratend over niets. En toen kwam er een glimlach over mijn gezicht. Ach, jij wannabe intellectueel, dacht ik. Wat kan een mens toch verlangen naar wat hij niet heeft! Altijd maar uitzien naar de verte, naar het bekende groene gras bij de buren. Wu-wei zeggen de Chinese filosofen – houd op met proberen! Accepteer wat er is en verlang niet naar wat er niet is – zeggen de Griekse Stoïcijnen. Het is goed om oog te hebben voor wat je kunt en wat je wel hebt, hier en nu. Prompt kreeg ik met een warme glimlach van de moeder een tweede biertje in mijn hand gedrukt. We proosten op mijn afgestudeerde vriend, gezamenlijk.

Iedereen heeft weleens irritaties naar hun partner toe. Je voelt je niet begrepen, je vindt dat je te weinig aandacht krijgt of je wordt onzeker. Hoe ga je daar mee om, wat moet je doen en wat moet je vooral niet doen?

Met problemen omgaan binnen een relatie

Iedereen heeft momenten in een relatie die uitgesproken moeten worden. Liefde is soms moeilijk, maar als de dingen die spelen opgelost worden, wordt je relatie alleen maar sterker. Je weet alle twee waar je aan toe bent en kunt vanaf dat moment weer met het volste vertrouwen verder.

Wat belangrijk is om te doen, is filteren wat uitgesproken moet worden en wat juist ook niet. Want niet alles is het waard. Moeten de vorken links of juist rechts in de vaatwasser? Vergeet één van jullie steeds het dopje van de tandpasta erop te draaien? Laat iemand steeds de wcdeur open staan na een toiletbezoek? Dat kunnen irritaties zijn, maar zijn ze het waard om een discussie over te hebben?

Andere onderwerpen zoals onzekerheid, of tijd voor elkaar maken zullen zwaarder wegen om uit te praten. Maar deze zijn een stuk moeilijker om over te beginnen, hoe pak ik dat aan?

De fout die snel gemaakt wordt

Laat ik beginnen met hoe je het niet moet doen. En dat is door middel van je stem verheffen en randzaken erbij halen. Je partner dingen om de oren gooien die de persoon niet verdient, is niet de juiste manier om te uitten dat het je soms te veel wordt. En ook het opkroppen doet er geen goed aan. Je zegt dingen veel harder dan de bedoeling is en ook waarschijnlijk niet op de manier die je in je hoofd had.

Hoe dan wel? Mijn tips:

• Bedenk wat je wil zeggen. Schrijf het desnoods op. Haal er geen andere onderwerpen bij, houdt het bij de dingen die je echt wil uitten.
• Let op je intonatie. Wordt niet agressief en ga niet schreeuwen. Dan maak je de situatie alleen maar vervelender.
• Vertel waar het pijn doet. Geef aan hoe je je erbij voelt en dat je dat erg vervelend vindt. Je wil samen genieten, geen pijnlijke situaties veroorzaken.
• De ruzie is van jullie samen, niet van anderen. Spreek het samen uit en klaag niet bij de buren of familie. Nergens voor nodig.
• Zeg alleen sorry als je erachter staat en als je dat echt meent. Anders heeft het geen betekenis.
• Het is een keer klaar met discussiëren en ruziën. Weet dat het een keer moet stoppen en dat je vanaf dat moment weer gelukkig verder kan.

Helaas heb ik zelf een verkeerde beslissing genomen in het uitten van iets dat pijn deed. En ook direct ingezien dat dit niet de nette manier was om het op te lossen. Ik vind het heel moeilijk om te vertellen wat me dwarszit en ik heb het te lang binnen gehouden. Ik heb 3 dagen lang zitten bedenken hoe ik het moest vertellen en al die dagen had ik het op een goede, duidelijke en rustige manier in mijn hoofd zitten, totdat ik het moment naderde om het daadwerkelijk te zeggen.

Ik ben uitgevallen tegen mijn partner en had er direct spijt van. Maar ik weet 100% zeker dat hij de man is die ik in mijn toekomst wil hebben. Dus dit is zeker iets waar ik harder aan moet werken. Ik ga mijn eigen blog gebruiken om hier beter in te worden.

Het nummer van deze week zal dan ook zijn lievelingsnummer zijn (en stiekem ook een beetje de mijne): Nickelback met If today was your last day.

Liefs, Renée x