Het is ruim een jaar geleden dat de brute moord op George Floyd de Black Lives Matter-beweging wereldwijd op de kaart zette. De beweging bestaat al langer; het is namelijk opgericht in reactie op de vrijspraak van de man die de 17-jarige Trayvon Martin in 2012 op straat doodschoot. De BLM-beweging groeide nadat ongewapende, zwarte mannen Michael Brown en Eric Garner in 2014 werden doodgeschoten door witte agenten. Dankzij de BLM-beweging is er wereldwijd meer bewustwording over het racisme wat op de dag van vandaag nog steeds plaatsvindt. Sindsdien, ben ik me meer gaan verdiepen in racisme en heb ik besloten mij vaker uit te spreken. Ik schreef bijvoorbeeld dit artikel, waarin ik het volgende benoemde:

‘’Het is tijd om niet langer weg te kijken, te slikken, het hoofd te draaien, te negeren, te bagatelliseren of weg te wuiven. Het is tijd om op grotere schaal over de problemen te praten. Racisme is aangeleerd en dat betekent dat je racisme ook weer af kan leren. Laten we onszelf en onze omgeving onderwijzen en informeren. Laten we ons richten op saamhorigheid, wederzijds respect en gelijkheid, in plaats van verdeeldheid en strijd.‘’ 

Het is belangrijk om over deze problemen te blijven praten, niet alleen wanneer het een hot topic is. Want spreken is goud. Daarom deel ik graag een aantal van mijn ervaringen: 

Vooroordelen

Mijn (donkere) vriend en ik zijn vaak te vinden op het terras, zeker wanneer de zon schijnt. Op een warme zomerdag in juli 2020 (kort na de moord op George Floyd), zaten mijn vriend, een vriendin en ik biertjes te drinken op het terras van onze stamkroeg. De ober, een middelbare blanke man, bediende ons en was ondertussen glazen aan het opruimen. Mijn vriend besloot na een aantal biertjes naar huis te gaan en ik bleef achter met mijn vriendin. Op een gegeven moment stormde de ober op ons af, waarna hij ons vertelde dat hij bierglazen kwijt was. Verdwenen, zomaar ineens. We vonden het vervelend voor de man, en dat vertelden we hem dus ook. Zijn reactie op ons medeleven was: “Die allochtone vriend van jou moet ze hebben meegenomen. Stelen doen ze wel vaker”. 

Mijn vriendin en ik waren geschokt. Hoe kan je zoiets zeggen? Hoe onwetend ben je als je, met alles wat er het afgelopen jaar rondom BLM is gebeurd, nog steeds zo denkt? Vol ongeloof en verbazing spraken wij de ober aan op zijn gedrag. Voorheen zou ik het hierbij hebben gelaten. Voorheen had ik mijn vriend er waarschijnlijk niet over verteld, omdat het gewoon te pijnlijk is. Maar niets doen is ook iets doen. Dus belde ik mijn vriend en vroeg hem terug te keren naar de kroeg. Ik had mijzelf voorgenomen om onszelf en onze omgeving te onderwijzen en informeren. En dat is wat wij hebben gedaan die dag. 

Discriminatie

Mijn vriend en ik houden van gezelligheid en reizen: zon, terrasjes, lekker eten. Vorig jaar besloten wij naar Milaan te gaan. Tijdens een dagje winkelen liep mijn vriend rond de beroemde en indrukwekkende Duomo, terwijl ik wat winkels bezocht. Daar zag hij een man zag die portretten maakte. Zo’n portret is een mooi aandenken van ons in Milaan, dacht mijn vriend. De man was op dat moment niet bezig met schilderen, dus mijn vriend besloot naar hem toe te lopen. Tot zijn verbazing maakte de man geen enkel oogcontact en liet hij hem staan alsof hij lucht was. Desondanks besloot mijn vriend de man te vragen hoeveel het zou kosten om een portret te maken. De man keek hem met een afkeurende blik aan en zei zonder enige twijfel: “No”. Toen mijn vriend mij later vertelde wat er was gebeurd, kon ik mijn oren niet geloven. Ik werd spontaan misselijk en voelde woede en verdriet opborrelen. Hoe moest mijn vriend zich wel niet voelen?! 

Benieuwd naar hoe de man op mij zou reageren, stapte ik alleen op de kunstenaar af. Ik maakte zonder problemen contact met de man. Toen ik hem vroeg hoeveel het zou kosten om een portret te maken, vertelde hij mij een vrolijk gezicht: “For you only 20 euros!”. Ik werd woedend en kon hem wel wat aandoen. In plaats daarvan seinde ik naar mijn vriend, die vervolgens naast mij kwam staan. Het gezicht van de man vertrok en hij keerde snel zijn rug naar ons toe. 

Wat heb ik geleerd?

Moraal van het verhaal; je kunt misschien niet met iedereen het gesprek aangaan, maar het is het wel waard om je uit te spreken! Sommige mensen gooien misschien de deur dicht en dat is heel frustrerend, maar iets doen is beter dan niets!

Toch zie ik die verandering van attitude, niet alleen in mijzelf (van passief naar actief reageren op racisme), maar ook bij anderen. Ik merk dat steeds meer mensen hun stem durven te gebruiken wanneer ze zien dat er racisme of onrecht plaatsvindt. Zo was vorig jaar mijn volledige Instagram gevuld met #BlackOutTuesday en hoorde je vaker wel dan niet dat men in protest ging tegen politiegeweld en racisme. 

Ik ga door met het gebruiken van mijn stem, doe jij mee?