Ik ben een 24 jarige man en ik heb een seksuele relatie met mij twee jaar jongere zusje. Onze tante heeft ons laatst betrapt. Ze heeft ons de keuze gegeven om te stoppen of om onze ouders in te lichten. Daarom proberen we er mee op te houden. Maar dat lukt ons dus niet. Ik weet niet wat ik nu moet en kan doen.

Vanaf mijn 6e werd ik tien jaar lang gepest voor geen enkele reden. Daarna heb ik me laten gebruiken, misbruiken en verkrachten door allerlei mensen die ik vertrouwde of boven mezelf plaatste. Vervolgens zat ik 20 jaar opgesloten in een narcistisch ‘huwelijk’. Nu ben ik eindelijk gevlucht en ‘vrij’. Maar ben ik direct weer in een hele toxic relatie beland. Eerst dacht ik dat het goed zat. Maar nu komt zijn ware gezicht weer tevoorschijn en word ik dagelijks weggegooid in de vuilnisbak en daarna weer eruit gehaald. Ik kan er maar niet los van komen. Er zijn ontzettend veel dingen kapot aan mij, aan hoe mijn systeem werkt. Soms ben ik zwaar zelfdestructief, vooral in mijn hoofd en dat uit zich ook lichamelijk. Ik zou zo graag eens willen dat er iemand was met wie ik kon praten en wie me zou kunnen helpen om duidelijkheid te krijgen in wat er allemaal mis is met mij.

Ik ben 4 jaar geleden misbruikt, daardoor een hele klap gehad en ook in therapie geweest. Dat heeft me enorm geholpen, alleen nu ik een relatie heb komen sommige dingen enorm dichtbij en heb ik er problemen mee om mijn vriend te vertrouwen en los te laten.

Wat kan ik hieraan doen??

Graag zou ik hulp willen vragen rondom een moeilijke situatie waar ik inzit en geen raad meer mee weet. Mijn vrouw wil geen contact meer met mijn familie. In de afgelopen jaren zijn er diverse voorvallen geweest waarin mijn ouders soms botte of verhulde opmerkingen hebben gemaakt naar mijn vrouw toe. Daarnaast hebben zij in bepaalde gevallen geen rekening gehouden met bijvoorbeeld haar dieetwensen tijdens het kerstdiner. Toen ons kind geboren werd en mijn moeder kwam helpen had zij meer oog voor het wegwerken van de was zodat ik dat na werk niet hoefde te doen (zo zei ze het ook) in plaats van zorgen voor mijn vrouw en haar kleinkind. Dit was (onder andere) de druppel voor mijn vrouw. Zij heeft zelf een verleden met narcistische ouders/familie waarmee ze gebroken is en wil geen herhaling daarvan. Gezien worden, er mogen zijn, geliefd zijn etc. zijn voor haar belangrijke onderwerpen.

Inmiddels heb ik door de hele situaties mijn familie meer dan een jaar niet gezien en dit begint mij op te breken. Ik voel me somber, jojo in gewicht (veel eten uit emotie en dan weer afvallen) en heb weinig vreugde in zaken waar ik dat eerder wel voelde. Ik heb geprobeerd te praten met mijn moeder maar zij gaat direct in verdediging en het was allemaal niet zo bedoeld. Dit maakt mijn vrouw alleen maar bozer.

Ondanks alles zou ik nog wel een band willen met mijn familie maar ik weet dat mijn vrouw dat eigenlijk niet goedkeurt. Voor haar lijkt het dan of ik haar niet steun en niet van haar hou; hoe kun je ze nog willen zien na wat zij mij hebben aangedaan? Ik hou wel degelijk van haar maar wil ook mijn familie niet kwijt. Zelf heb ik een normale jeugd gehad maar zie wel in dat bepaalde dingen scheef waren zoals mijn emotioneel afwezige vader en mijn moeder die moeite lijkt te hebben met schoondochters (verdekte opmerkingen dat het meestal aan hun ligt ipv haar zoons).

Hoe kan ik mijn vrouw overbrengen dat ik van haar hou ondanks alles. En is het eerlijk en niet egoïstisch dat ik dat wil?

Hallo. Ik ben een 29-jarige vrouw, verloofd met een 28-jarige man die ik op de universiteit heb ontmoet. We houden van elkaar en aanbidden elkaar en hij is helemaal weg van mij. Ik hou van hem en we delen een hele liefdevolle band. Maar ik heb me gerealiseerd dat ik me niet erg seksueel tot hem aangetrokken voel. Ik heb vaker met jongens afgesproken en heb ook eerder gedate. Maar de emotionele band die ik met hem deel, heb ik met niemand anders. Maar terwijl hij zich extreem aangetrokken voelt tot mijn lichaam en me heel mooi vindt, zelfs in sjofele kleding en haar, voel ik dat niet hetzelfde voor hem. We hebben vaak seks en hij lijkt altijd veel meer te willen, terwijl ik het leuk vind om het misschien een of twee keer per dag te doen (we hebben een lange-afstandsrelatie en zien elkaar bijvoorbeeld maar 3 of 4 dagen na maanden). Als Indiërs hebben we ook veel moeite om onze families te overtuigen voor de bruiloft en hij komt voor mij op tegen zijn familie. Ik weet dat hij in de toekomst een geweldige echtgenoot en vader voor onze kinderen zal zijn. Misschien klinkt dit een beetje egoïstisch. Maar terwijl hij liefde en geweldige seks krijgt, wil ik me ook tot hem aangetrokken voelen. Het beangstigt me om te denken dat ik mijn hele leven zo moet leven en ondanks dat ik met zo’n geweldige man trouw, ik ongelukkig zal zijn. Ik moet er ook niet aan denken hem te verliezen of hem te laten gaan, want dat zal mij zoveel pijn doen en hem littekens voor het leven geven. Ik kan zien hoeveel hij van me houdt en hij is bijna geobsedeerd door mij. Ik wou dat ik ook geobsedeerd was door hem. We zouden zoveel gelukkiger zijn en we zijn nu al heel gelukkig.

Mijn echtgenoot ervaart heel veel stress in het leven, niet alleen op het werk maar ook privé.
Hij ervaart dat de wereld steeds sneller en sneller gaat, de digitalisering die zich voortzet, en hij voelt een grote achterstand hierin. Enerzijds omdat nieuwigheden hem niet interesseren, maar ook omdat hij deze niet snapt. Als iemand hem alles zou uitleggen (vb een nieuw computerprogramma op het werk, een app installeren op de GSM, een recept om te koken,…. ) zou dit helpen volgens hem, maar dan nog zou dit een enorme inspanning van hem vragen.
Hij heeft geen hobby’s en weet eigenlijk niet wat hij leuk vindt. In jullie lijst met 141 leuke activiteiten is er maar eentje die hij aangevinkt heeft, en dit is 88. een wandeling maken (en dan nog enkel de wandeling rond de vijver die hij elke dag maakt, zeker geen nieuwe omgeving).
Hij is nu sinds 2 weken thuis op doktersvoorschrift maar aangezien hij niet weet wat hij leuk vindt, denkt hij zichzelf nog dieper de put in, vindt hij zichzelf nog minder waard, ….
Hoe kan ik hem helpen?

Hoi, ik ben een vrouw van 32 jaar. Al 9 jaar in een fijne relatie met een lieve man die alles voor mij doet. We hebben een fijn huis en 2 lieve, gezonden zoontjes van 5 en 6 jaar.

In elke relatie die ik ooit heb gehad ben ik vreemd gegaan en dat doe ik nu nog steeds, ik heb me nog nooit beter gevoeld erdoor maar toch kan ik er niet mee stoppen en ik begrijp zelf eigenlijk ook niet waarom. De lekkerste seks heb ik met mijn eigen partner en als het aan hem ligt gebeurd het vaak genoeg! Toch blijf ik de ongecontroleerde behoefte hebben om andere mannen uit te dagen en ik rust pas als ik ze veroverd heb… Waar ik achteraf dus eigenlijk elke keer van baal. Waarom doe ik dit?

Goedendag, ik ervaar best veel stress door een familielid met wie ik leef. Diegene kan heel prikkelbaar, ruziezoekend en explosief zijn. Dit is overigens niet iets tijdelijks, maar meer de houding van die persoon voor al veel langere tijd.
Hoe kan ik mijzelf beter beschermen hiertegen? Ik ben overigens niet in staat op korte termijn uit huis te gaan. Daarnaast heeft grenzen stellen of mijn gevoelens uiten vaak weinig zin. Het lijkt erop dat diegene soms expres het tegenovergestelde doet, omdat diegene denkt zelf beter te weten wat in een situatie moet gebeuren. Zelfs als ik mijzelf afzonder of tijd voor mijzelf neem, levert dat al conflict op. Wat kan ik het beste doen in deze situatie? Ik heb het gevoel altijd op eieren te moeten lopen en voel mij soms fysiek echt ziek worden door de constante spanning en negativiteit.

Alvast bedankt voor het meedenken.

Ik heb veel stress op school en mijn sport. Ik heb elke dag sport en school ook natuurlijk en mijn beste vriendin en ik hebben ruzie. Heb je tips hoe ik hier mee kan omgaan?

Ik heb al 4 jaar vermoeidheidsklachten die aanhouden. Na veel testen zijn ze er een jaar geleden achtergekomen dat ik CVS heb. Ik ben toen via de dokter naar een psycholoog in de praktijk gestuurd, die mij na een paar gesprekken doorstuurde naar een ziekenhuispsycholoog. Het praten met beide psychologen leek niet te helpen en ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Ik dacht dat het aan mij lag en gaf eigenlijk de hoop op. Ik voel me laatste tijd ook vaak somber alleen en angstig. Heeft u misschien tips/advies voor mij?