Ik heb sinds de zomer van 2019 een relatie met iemand. Ik merk de laatste tijd steeds meer dat ik moeite heb met zijn gedrag:

– Hij is altijd “bezig”, wat in werkelijkheid gamen betekent, dus draagt hij niet bij aan het huishouden.
– Hij maakt nooit schoon.
– Hij doet de afwas niet.
– Hij kookt nooit, tenzij het alleen voor zichzelf is.
– Hij ruimt niet op.
– Hij commandeert me vaak, in plaats van beleefd te vragen, zoals: “Haal dit”, “Doe dat”, “Je mag dit doen”, etc.
– Hij bekritiseert me constant, waardoor ik het gevoel krijg dat ik niets goed kan doen, bijvoorbeeld: “Je moet meer stofzuigen”, “Je moet vaker dweilen”, etc. Kortom, er is altijd iets dat ik meer en beter zou moeten doen.

De situatie zoals die nu is:
Ik maak het huis wekelijks schoon: afstoffen, stofzuigen, dweilen, de was doen, letterlijk alles. Als ik hem vraag om eens iets te doen, is het antwoord vaak “niet nu” of “ik kan dat niet”. Hij wil niet luisteren naar wat mij stoort, want dan vindt hij mij een lastig persoon.

Ik heb een vriendin (ben 19 jaar). Maar ik durf aan m’n ouders niet te vragen of ik er mee mag afspreken. Dit geldt trouwens voor eender welke persoon die ik ken. Ik durf niets te vragen aan m’n ouders, desalniettemin zijn het de slechte niet.

Als ik iets uit interesse aan iemand vraag (zelfs aan mijn volwassen zoons) en mijn vrouw is erbij, dan kijkt men heel vaak mijn vrouw aan als men antwoord. Dat is bij obers, kennissen en dus zelfs mijn zoons. Dat heb ik zelfs wel eens benoemd, maar toch is/blijft dat zo. Het voelt voor mij heel ongemakkelijk. Waar kan dat aan liggen?

Ik heb vroeger een moeilijke jeugd gehad waarbij ik me vaak onveilig en kwetsbaar voelde. Vanaf dat ik in de pubertijd zit heb ik non-stop relaties gehad. En nu heb ik het vermoeden dat dit een patroon is om ergens mijn veiligheid te creëren. Ik heb nu al vijf jaar een vaste relatie wat heel goed gaat. Maar ik merk dat ik steeds meer behoefte heb naar de vrijheid die ik al die jaren heb gemist.

Ik haat mijn stiefdochter al jaren. Nu mag ze bij haar oma, mijn schoonmoeder studeren omdat een kot te duur is.
Nu weten we sinds kort dat mijn man geen kot hoeft te betalen.
Ik wil dat ze daar weggaat. Na alles wat ze ons aangedaan heeft, wil ik niet dat ze bij mijn schoonmoeder logeert, eet, enz.
Ze mocht altijd blijven omdat mijn man geen kot kon betalen. En nu we weten dat hij dat mag weigeren, verandert er niets en zit ze daar toch nog.
Nu haat ik zelfs mijn schoonmoeder.
Die stiefdochter heeft een klacht ingediend tegen mij omdat ik boze sms’en stuurde. Ik haat ze nog meer.
Niemand ziet mijn lijden en mijn depressie.
Nathalie Van Riet

Hallo, 

Ik doe echt mijn best om te herstellen van het feit dat ik een people pleaser ben, maar ik heb hulp nodig om het te begrijpen. 

Mensen/ therapeuten zeggen altijd dat ik niet echt de problemen van mensen kan oplossen of hun gevoelens kan veranderen. Maar ik heb het gevoel dat dit niet klopt. In mijn tienerjaren was mijn moeder objectief gezien gelukkiger als ik deed alsof ik een kind met een handicap was. Of mijn oma zou gelukkiger zijn en minder verdrietig als ik mijn eigen plannen zou opofferen om een weekje bij haar te komen logeren. 

Ik worstel hier echt mee. Ik heb het gevoel dat als ik mezelf ben, als ik naar mezelf luister en gewoon voor mezelf en mijn leven zorg (terwijl ik natuurlijk een goed mens ben, ik bedoel hier niet dat ik een egoïst ben), dat ik dan actief besluit dat ik het lijden van mensen niet oplos, maar dat ik mezelf gelukkig maak. En ik heb het gevoel dat dat verkeerd is. Als ik iemands lijden zou kunnen verlichten, maar dat niet doe, betekent dat dan niet dat ik zeg dat mijn geluk belangrijker is dan dat van anderen? En daardoor voel ik me een slecht mens.

Ik heb al 7 maanden een relatie met iemand en hebben een langeafstandsrelatie. We zien elkaar 3 keer per maand en praten dagelijks 1-2 uur met elkaar. We hebben allebei een geschiedenis van conflicten en emotioneel trauma vanuit onze vorige relaties.

5 jaar geleden pleegde mijn partner zelfmoord, ik heb hier nog steeds een onopgelost trauma aan overgehouden. De eerste twee jaar nadat mijn partner zelfmoord had gepleegd, was ik suïcidaal. Ik begon 3 tot 5 dagen per week XTC te gebruiken, om zo te proberen om te gaan met wat er was gebeurd. 

Ik heb de afgelopen 3 weken geen XTC gebruikt en ik heb me voorgenomen om er in september mee te stoppen. Maar de persoon met wie ik date, triggert mijn onopgeloste trauma’s, omdat ik geen emotionele vaardigheden heb om ermee om te gaan en ik mezelf weer moet opbouwen. Ik steun haar om het niet meer te gebruiken, maar zij steunt mij niet om door te gaan tot september. 

Ze wil geen compromis sluiten, maar ik geloof dat mijn plan het beste voor mij is. Ik wil niet blijven tot september maar ik wil gewoon de opt. Op elk gebied in mijn lever ben ik aan het verbeteren. Ik weet dat het lijkt alsof stoppen nu het beste is, maar ik ken mezelf en ik heb tijd nodig om mijn copingvaardigheden weer op te bouwen.

Al ongeveer 7 jaar lang heb ik te maken met gaslighting/narcisme in mijn thuissituatie. Ik twijfel hierdoor vaak aan mezelf, heb veel stress en ben erg onzeker. Ik doe nooit iets goed in de ogen van ze, wordt genegeerd, uitgelachen, uitgescholden en naar beneden gepraat. Ik heb alles al geprobeerd en praat vaak met mijn vriend(en) en schoonfamilie om mijn hart te luchten.

Ik wil graag advies over hoe ik kan omgaan met een narcistisch persoon/gaslight situatie, mede omdat ze soms van het één op andere moment erg vriendelijk kunnen doen.

Wat is de reden dat een gaslight situatie plaatsvindt? Kiest een narcistisch persoon specifiek zijn slachtoffer? Ga ik hier op later leeftijd nog andere klachten van krijgen? Mijn andere thuiswonende familielid is namelijk ontzettend geliefd terwijl hij/zij hetzelfde gedrag vertoont als ik..

Wat moet ik doen, wat moet ik weten en hoe moet ik ermee omgaan? Ik ben radeloos..

Ik ben al 6 jaar samen met mijn partner, ik heb altijd voor hem ‘gezorgd’ en alle beslissingen genomen. De afgelopen 4 manden voel ik me niet meer prettig binnen mijn relatie. We begrijpen elkaar niet, hij klampt zich enorm aan mij vast en is jaloers.

Ik heb het afgelopen jaar een nieuwe functie als manager aangenomen. Dit heeft mij enorm ontwikkeld op een persoonlijk vlak, hoe ik communiceer en kan ik ook veel beter aangeven wat ik nodig heb in een relatie. Een sterk persoon die weet wat hij wil, die mij ondersteunt, die samen met mij groeit, tegengas kan geven en waar ik écht mee kan praten.

We hebben nu twee weken een break gehad, wij hebben apart geslapen en amper contact gehad. Ik realiseer mij dat ik hem niet mis, geen behoefte heb aan contact en dat ik voor het eerst in zes jaar echt kan doen wat ik leuk/fijn vind.

Alles in mij zegt dus dat ik dit niet meer wil, maar ik wil ook niet te snel de handdoek in de ring gooien. Heb je tips?

Ik heb op een regelmatige basis hele emotionele dagen. Iets langer dan 1 jaar verloor ik de liefde van mijn leven door onze scheiding. Op sommige dagen heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik ben heel erg gekwetst en pijn gedaan. Sommige mensen zoeken gezelschap op in deze periode, maar ik niet. Ik heb nog steeds het gevoel dat het goed komt met mijn ex vrouw maar ik heb geen zin om haar te contacteren. Wat kan ik het beste doen?