Als ik iets uit interesse aan iemand vraag (zelfs aan mijn volwassen zoons) en mijn vrouw is erbij, dan kijkt men heel vaak mijn vrouw aan als men antwoord. Dat is bij obers, kennissen en dus zelfs mijn zoons. Dat heb ik zelfs wel eens benoemd, maar toch is/blijft dat zo. Het voelt voor mij heel ongemakkelijk. Waar kan dat aan liggen?

Als mn ouders weg zijn gaan ik weleens stiekem naar hun slaapkamer. Dan trek ik een panty van m’n moeder aan en maak ik mij een beetje op. Tegen de tijd dat ze thuiskomen heb ik al gedoucht en merken ze niets. Ik vind het enorm spannend, maar voel mij geen vrouw. Moet ik dit vertellen tegen m’n ouders?

Ik ben 70 jaar, getraumatiseerd door een narcistische moeder en besef dat sinds ze 3 jaar geleden overleed. Mijn behandelaars gingen aanvankelijk uit van een bipolaire stoornis, maar vinden nu dat ik een emotieregulatiestoornis heb. De verwarring is compleet. Wat zou u mij aanraden? Ik ben redelijk stabiel nu ze me niet meer mentaal wurgt, zou ik nu op mijn leeftijd nog een therapie moeten gaan doen?

Ik heb een vraag over het omgaan met autisme wat ik zelf heb.
Mijn vorm is asperger autisme./hsp
Het maakt mij dat ik soms minder sociale circels opzoek.

2 vragen komen op hoe het bekend maken aan anderen.
En de grenzen stellen voor mijzelf zodat ik niet naar uiterste ga.

Hallo,
Ik heb een vraag over mijn persoon. Ik ervaar stress klachten in contact met anderen. Het kost mij veel tijd om te reageren op anderen. Dit heeft denk ik te maken met een gebeurtenis uit het verleden. Ik heb wel eens onder een douch le hokje gegluurd en ben daar keihard door afgewezen. Ik schaam me hiervoor. Ik ben bang dat iemand er op terug komt. Dit is een onbewuste gedachte. Heeft u tips hiermee om te gaan.

Na wat zelf reflectie te hebben gedaan is dit waar ik op kom:

Ik was zo bang dat mensen zouden vertrekken. Wat best logisch is, omdat ik nooit zo goed was in het communiceren. Of zoals ze het vroeger tegen mij zeiden: PPD-NOS Gedrags- en communicatiestoornis. Dus hoe hard ik ook mijn best deed, mensen gingen vaak weg en ik kreeg steeds meer afstand van hen. Waarom zou je je druk maken als je weet hoe het gaat aflopen, dus waarom zou je ze geen pijn doen voordat ze jou pijn kunnen doen? Wees in controle. Alleen ben je veilig, want niemand kan je meer pijn doen, maar dat was gewoon praten over angst. Macht beheerst niet haar durf om open en kwetsbaar te zijn tegenover mensen. Dat is voor mij echte macht, want er is kracht voor nodig om mensen iets te geven waarvan je weet dat ze het tegen je kunnen gebruiken. Ik denk dat ik daar nu een heel eind vanaf ben gekomen, maar in veel opzichten beheerst die angst me nog steeds.

Ik heb mijn bericht verwijderd omdat ik denk dat ik iets verkeerd typ. Die bevestiging zoek ik nog. Bang voor afwijzing
Ik merk dat ik mezelf vergelijk met anderen. Om te zien of ik belangrijk genoeg voor ze ben. Ik probeer elke hint te vinden van dingen die onze goedkeuring afkeuren, zelfs als het er niet echt is.

Ik ren weg en verlaat de server omdat het eng is om dicht bij mensen te zijn en alleen zijn is ook wat ik gewend ben. Het is veilig en comfortabel. Ik verpest de relatie en word giftig omdat in zekere zin denken dat mensen je haten zoveel gemakkelijker is dan denken dat ze je misschien leuk vinden en om je geven. Ik geef mezelf elk excuus om weg te blijven.

Mijn vraag is dus: hoe kan ik dit gedrag veranderen? Zodat ik stop met het bevestiging zoeken van mensen en niet meer overdenk als ze iets zeggen wat op afwijzing lijkt?