Print Hechting is een langdurige psychologische band tussen twee mensen. Er wordt gezegd dat het vormen van een (diepe) emotionele band met anderen een belangrijk element is van onze menselijke natuur en sociale behoeften. Als we het over hechting hebben, hebben we het met name over de kindertijd en de hechting met ouderlijke figuren. Een ouderlijk figuur kan ook iemand anders zijn dan een van je ouders. Deze hechting vormt een belangrijke basis en heeft later in je leven een grote invloed op je zelfvertrouwen, interpersoonlijke relaties, autonomie, gevoel van zingeving en zelfacceptatie.
Hechtingsstijlen
Er zijn een aantal verschillende hechtingsstijlen van elkaar te onderscheiden. Deze hebben in de kindertijd specifieke kenmerken, maar kunnen ook in de volwassenheid bepaalde gevolgen hebben.
Bij de veilige hechtingsstijl durf je als kind los te komen van je ouders, maar zoek je hen wel terug op wanneer je je angstig voelt. Je geeft de voorkeur aan contact met je ouders en reageert positief op dit contact. Dit komt doordat het je ouders lukt om je een veilig gevoel te geven, emotie meenemen in de communicatie en steeds goed te reageren op jouw behoeften als kind. Ook als ze signalen vanuit jou missen of zelf een fout maken, zorgen ze actief voor verzoening. Op latere leeftijd zorgt dit voor zelfvertrouwen, lukt het je makkelijker relaties te onderhouden, durf je gevoelens te delen of sociale steun op te zoeken en ben je weerbaar bij tegenslagen.
Bij de angstige/ambivalente hechtingsstijl ben je als kind waakzaam bij vreemden en raak je gestrest als je ouders even weggaan omdat je erg aanhankelijk bent. Wanneer je ouders terugkomen, voel je je echter niet getroost. Dit komt mogelijk doordat je ouders inconsistent waren in het reageren op jouw behoeften; soms waren ze (emotioneel) beschikbaar, maar soms waren ze afwezig of afgeleid. Op latere leeftijd kan dit ervoor zorgen dat je moeite hebt om anderen te vertrouwen, terwijl tegelijkertijd zo’n relatie je leven kan overnemen en je al je eigenwaarde hieruit haalt. Je kunt aanhankelijk zijn of herhaaldelijk bevestiging en aandacht zoeken, hebt moeite met grenzen, ervaart ruimte in een relatie als stressvol en kan zelfs manipulatief zijn om iemand dicht bij je te houden.
Bij de vermijdende hechtingsstijl vermijd je als kind mogelijk je ouders of zoek je geen contact of troost bij hen. Ook ben je verschillig in je voorkeur voor vreemden of je ouders. Dit komt mogelijk doordat je ouders afwezig waren of je zelfs afwezen. Je hebt geleerd om emotioneel afstand te nemen en jezelf te troosten waardoor je een grote onafhankelijkheid hebt gecreëerd. Op latere leeftijd kan dit ervoor zorgen dat je emotioneel afstand houdt in relaties of zelfs meer afstand neemt als iemand dichterbij probeert te komen. Je kunt koud of gesloten overkomen op anderen, omdat je zelf niet zo comfortabel bent met je eigen emoties. Hierdoor voelt het mogelijk alsof je meer behoefte hebt aan oppervlakkige casual relaties, terwijl je eigenlijk een dieper gewortelde angst voor intimiteit hebt.
Bij de gedesorganiseerde hechtingsstijl ben je als kind mogelijk blootgesteld aan zeer wisselende situaties. Zo kan het dat je ouders, door bijvoorbeeld eigen mentale problemen, bij jou zowel voor sterke angst als voor troost zorgden. Het kan ook dat je compleet genegeerd werd, getraumatiseerd raakte door chaotisch of onberekenbaar gedrag, of slachtoffer bent geweest van misbruik of verwaarlozing. Ook kan het dat je als kind zelf een meer ouderlijke rol op je nam. Op latere leeftijd kan dit ervoor zorgen dat intieme relaties erg verwarrend zijn of onrust geven, waardoor je sterke wisselende emoties hebt. In een relatie voel je je zelden veilig of waardig om liefde te ontvangen en ben je bang om gekwetst te raken. Dit kan leiden tot egoïstisch, controlerend en explosief gedrag richting je partner, maar uit zich soms ook in zelfdestructief gedrag zoals bijvoorbeeld middelenmisbruik.
Bronnen:
