Het kan soms een tijdje duren voordat je begrijpt dat een relatie niet gelijkwaardig is. Zo’n relatie kan zowel vriendschappelijk als romantisch zijn. In beide gevallen zit je er zelf vaak middenin, waardoor het lastig is om van een afstandje te bekijken hoe het er nou eigenlijk aan toe gaat. Het kan zijn dat jij te veel geeft en de ander te weinig. Dat jij het gevoel hebt dat je je voor alles moet verontschuldigen, terwijl de ander zich telkens boven jou plaatst. Zo zijn er nog honderden voorbeelden te bedenken. Deze patronen herhalen zich continu en zijn moeilijk te doorbreken, totdat je opmerkt dat dit niet gezond is. Maar hoe leg je dan aan de ander uit dat deze relatie niet gezond is, als die realisatie er bij de ander (nog) niet is? Wat doe je dan? Ga je door zoals je altijd deed, of neem je afscheid?

Paradijs

Het begint altijd leuk. Je ontmoet iemand en merkt dat er een klik is. Er zijn veel raakvlakken en het lijkt wel alsof jullie hetzelfde over het leven denken. “Is dit mijn soulmate?”, vraag je je af. Het moet wel, want het voelt alsof je deze persoon al jaren kent. Langzaamaan wordt de vertrouwensband en het gevoel van veiligheid sterker. Je deelt je diepste geheimen met elkaar en het voelt langzaam maar zeker alsof je niet meer zonder de ander kan. Overal waar jij samen met de ander bent, voelt het als een paradijs. Meer heb je niet nodig! 

Donker

Maar dan gebeurt het eerste voorval, waardoor het donkerder wordt in het paradijs. Jij verontschuldigt je, omdat jij de enige bent die zich schuldig voelt. Het wordt weer lichter; het gaat weer goed. Tenminste voor even, want ineens is daar het tweede voorval. Dan volgt het derde, de vierde en ga zo maar door. Jouw bijzondere paradijs stort in. Het vertrouwen is weg en de veiligheid eveneens. Je zet je paradijs bril af en daar is de realiteit; het klopt niet. Het klopt gewoon niet.

Verscheurd

De realiteit komt even hard binnen. Je analyseert alle voorvallen die er tussen jou en de ander zijn geweest. Waar een voorval is, zijn twee mensen die hier invloed op hebben gehad. Degene die zijn of haar rol hierin ziet, bezit zelfreflectie. Degene die dat niet ziet en daarmee ook van mening is dat de fout niet bij hem of haar ligt, bezit die zelfreflectie niet. Je doet je best om de ander te laten inzien dat het niet netjes is om je zo te gedragen, dan wel bepaalde uitspraken te doen, maar het wil niet lukken. Jij blijft achter met verdriet, pijn en boosheid. 

Het is beter zo

Zo baggeren jullie verder voort, terwijl de veiligheid en het vertrouwen allang verscheurd zijn in duizend stukjes. Je blijft proberen, want je wil de ander niet kwijt. Het doet te veel pijn, het werkt niet. Er is geen gelijkwaardigheid en niemand durft te zeggen dat het misschien beter is om afstand te nemen. Tot het moment daar is wanneer de ander het toch aandurft. “Laten we voor een langere tijd afstand van elkaar nemen”, staat in ijskoude letters op je scherm. Een paar zinnen later weer hetzelfde patroon. Boosheid en verdriet gieren door je lijf. “Waar is die gelijkwaardigheid?”, vraag je je weer af. Aan het einde van het gesprek lijkt het alsof de ander je toch niet helemaal los kan laten: “Ons contact is voorbestemd om zich in de toekomst verder uit te diepen.”. Je snapt het niet. Je ziet het niet voor je. Hoe kan contact zich verder uitdiepen terwijl het fundament volledig aan flarden ligt?

Je bent boos en verdrietig, maar denkt bij jezelf: het is beter zo. 

Liefs,

Ghyta